Search
Close this search box.

Μια δασκάλα ζωγραφικής στη Ρουάντα

12
4140

(Σελίδες ημερολογίου)

 

12-7-2014
…..
Είμαι στο ξενοδοχείο στο Κιγκάλι και γράφω.
Μόλις επιστρέψαμε από το χωριό και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή στην Ελλάδα.
Ένα μαύρο υγρό από χώμα βγαίνει από τη μύτη μου.. Ο λαιμός μου με γρατζουνάει.
Είναι που έχω μέσα μου την σκόνη από το χώμα που αναπνέουν και εκείνοι. 
Και τα παιδιά. Το στομάχι μου ανακατεύεται. Είμαι κουρασμένη… Θεέ μου πόσο κουρασμένη..
………

13-7-2014

Γράφω αυτές τις γραμμές ενώ είμαι στο αεροδρόμιο της Αντίς Αμπέμπα και προσπαθώ να σκεφτώ. Πάντα η βαβούρα του κόσμου με βοηθούσε στη σκέψη, μα με αυτές τις γραμμές  μοιάζει σα να προσπαθώ να κερδίσω χρόνο. 
Το κεφάλι μου βουίζει από την κούραση και τις πολλές εικόνες. Πως να τις βάλω στη σειρά για να μιλήσω για κάθε μια από τις στιγμές που έζησα και είχαν νόημα. Όλες είχαν νόημα. 
Και το νόημα βαρύ. Με βασανίζει σα να έχουν εισβάλει μέσα μου μιλιούνια από τοξικές μέλισσες .

Ναι. Tην ξέρω την απάντηση πια.

Τόσα πολλά τα πρόσωπα που αγάπησα εκεί και μου λείπουν ήδη.
Σαν πανσπερμία μοιάζουν. Χάνονται στον άνεμο.. ταξιδεύουν σαν άρωμα, αλλά με πλημμυρίζουν. Σταθερά αλλά πάντα σε κίνηση, στοιχειώνουν τις σκέψεις την ημέρα και τα όνειρα τη νύχτα.

Για να μη χάσω το μυαλό μου, όλα τα πρόσωπα γίνονται ένα.
Όλες οι εικόνες χώρεσαν σε αυτό το ένα πρόσωπο. Ένα σχήμα.  Ένα όνομα. Μια αίσθηση. Μια αίσθηση παρουσίας.
Θα είναι μαζί μου πια, σε όλες τις ημέρες της ζωής μου.

Πως να βάλω τώρα σε τάξη μέσα μου τους λόγους που με ώθησαν τελικά για να βρεθώ εκεί. 
Γιατί; Τι θα αλλάξει. Και τι άλλαξε;
Ναι. 
Τώρα ξέρω . 
Πόσο ασήμαντη είμαι. Πως το παιχνίδι έχει στηθεί εδώ και καιρό .Το στερεότυπο του κατώτερου μαύρου ανθρώπου της Αφρικής. 
Τόσο περίτεχνα και συστηματικά που και οι ίδιοι το έχουν αποδεχθεί.
……
Η φτώχεια αιωρείται πάνω από τα κεφάλια.
Μπερδεύεται μέσα στους κόκκους της σκόνης και εισβάλει παντού.
Σαν κατάρα. Σαν σκιά.
Και αυτήν τη φτώχεια την έχουν αγκαλιάσει.
……

Όλα τα πρόσωπα της Αφρικής ενώθηκαν μέσα μου στο σχήμα ενός μόνο προσώπου. 
Κι αυτό έμοιαζε με το αδύναμο ζώο της αγέλης. Το ανήμπορο παιδί της τάξης. Την εξουθενωμένη γυναίκα κάτω από την παλάμη ενός άντρα. Τον ανάξιο ξένο που ψάχνει για τροφή στα σκουπίδια.
Αφημένο αυτό το πλάσμα ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό στην ανυπαρξία και στην προσμονή της Σωτηρίας του από κάποιον άλλον.  

….

14-7-2014

8μμ. 

Με ξύπνησε το τηλέφωνο… Κόσμος άρχισε να παίρνει για να μάθει πως έφτασα. Λίγο το έχεις; Από εχθές το μεσημέρι βρίσκομαι σε κάποιο αεροδρόμιο ή αεροπλάνο.

Ζαλισμένη άνοιξα το ψυγείο και κατέβασα ένα μπουκαλάκι νερό.  Πήρα το μπουκαλάκι μαζί με έναν παγωμένο καφέ και άνοιξα την τηλεόραση. Οι ίδιες σαχλαμάρες. Όπως τα είχα αφήσει.Τέτοια ώρα στη Ρουάντα θα ετοιμαζόμασταν για τον βραδινό ύπνο.

Άφησα τα μάτια μου να γυρίσουν ήσυχα γύρω στο χώρο: τα βιβλία μου, τα έπιπλά μου, οι πίνακες… Όλα εκεί. Όπως τα είχα αφήσει.
Ένας αναστεναγμός ικανοποίησης βγήκε από μέσα μου.
Θα ξανά-πήγαινες σε ένα τέτοιο ταξίδι;
Όχι μου απάντησε ο Εαυτός.
Ποτέ ξανά.

Ήπια μια γουλιά καφέ και έγειρα το κεφάλι πίσω στον καναπέ.
Με κλειστά μάτια είδα την εικόνα μου να περπατάει ήρεμα μέσα στις γειτονιές του Μούκο. Είδα να πετάγονται μικρά κεφάλια από τις μπανανιές και να τρέχουν κατά πάνω μου για να με περιεργαστούν: "Α-μουζούνγκο! Α-μουζούνγκο!" Ήταν το σύνθημα που γέμιζε τον αέρα από τις φωνές τους. Το σύνθημα για να βγουν όλοι για να δουν τους Παράξενους Λευκούς. Και ξαφνικά βρισκόσουν ανάμεσα σε 50 μικρά μαύρα χαμογελαστά κεφάλια.
"Είδα" μέσα μου τις γιαγιάδες με τα πεσμένα στήθη να με προσκαλούν κοντά τους για να με καλωσορίσουν με τρεμάμενη φωνή. Να με αγκαλιάζουν. Να μου σφίγγουν τα χέρια. Τις μαμάδες να με κοιτάνε ευγενικά, τους γέροντες επιφυλακτικά.
Ο Εαυτός άπλωσε τα χέρια στο σκονισμένο από κοκκινόχωμα αέρα του Μούκο.
Και οι μυρωδιές με πλημμύρισαν. Εισέβαλαν στη μύτη μου…τόσο έντονες.. τόσο απτές.
Η μυρωδιά από το χώμα…
Από τους ευκάλυπτους.
Από τις μπανανιές.
Από τον ιδρώτα, τη μυρωδιά του Ανθρώπου.

Ποτέ ξανά.

Άρχισα να κλαίω γοερά.
Γοερά.

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση