Ο πατέρας μου γεννήθηκε σε ένα μικρό χωρίο στα βουνά της Κρήτης. Αργότερα, η οικογένειά μου μετακόμισε στην Αθήνα, το καιρό που η πολιτική κατάσταση είναι ανυπόφορη εξαιτίας της εξουσίας που κατείχε η καταπιεστική στρατιωτική χούντα.Ο πατέρας μου ήταν μαζί με άλλους δέκα χιλίαδες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου Αθηνών, ένα γεγονός που σήμανε την αρχή του τέλους της χούντας.
Μεγάλωσα στην Γερμανία, με συντροφιά αυτές τις ιστορίες και αντιστασιακά τραγούδια της Μαρίας Φαραντούρη, Μίκη Θεοδωράκη ή του Νίκου Ξυλούρη. Ήταν οι πρώτοι που μου δίδαξαν την σημασία του να παλεύεις για την ελευθερία, την δικαιωσύνη και την ισότητα.
Η επίσκεψή μου στην Ινδία,όπου έμεινα μαρικούς μήνες, ήταν ένα πραγματικό μάθημα για εμένα σχετικά με την απίστευτη κοινωνική ανισότητα και την πάλη εναντίον της. Βοήθούσα σε έναν μη κυβερνητικό οργανισμό για την πάλη ενάντια του κοινωνικού αποκλεισμού των σεξουαλικά εργαζόμενων γυνακών και των παιδιών τους, προσφέροντας ευκαιρίες διαφυγής και εκπαίδευσης. Τα παιδιά του γεί΄τονά μου ζουσαν σε μία παράγκα από καλάμια, ενώ άλλα ζούσαν περιστοιχισμένα από υπηρέτες. Βλέποντας αυτήν την υπερβολική φτώχια πλάϊ-πλάϊ με την υπερβολικό πλόυτο, η ιεραρχία, η εκμετάλευση, και η έλλειψη ελπίδας ενδυνάμωσαν την επιθυμία μου να συνειφέρω για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Σπούδασα πολιτικές επιστήμες και διεθνείς σχέσεις στην Βρέμη και στην Κωνσταντινούπολη. Όταν αποφοίτησα ξεκίνησα να εργάζομαι στο αριστερό κόμμα της Γερμανίας, στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τη Βρέμης σαν επιστημονικό σύμβουλος, σχετικά με την μετανάστευση, την νεολάια και τις πολιτικές ενέργειας. Επιπλέόν, άρχισα συμμετέχω ενεργά σε ομάδα που δίναμε νομικές συμβουλές σε μετανάστες με ή χωρίς χαρτιά. Χάρην σε αυτήν μου την ενασχόληση μπόρεσα να την κατάσταση μερικών μεταναστών και να συμβάλλω σε μια πίο κοινωνική και οικολογική κληρονομιά του ομοσπονδιακού κράτους της Βρέμης. Το 2014 ήμουν υποψήφιος του Ευρωπαίκού κοινοβουλίου. Έμεινα εκτός για ελάχιστους ψήφους, αλλά κέρδισα μία σημαντική εμπειρία.. Είναι σημαντικό να μάχεσαι ενάντια στην συστηματική εκμετάλευση των πολλών από τους λίγους, παντού. Και αυτό είναι πιο σημαντικό από ποτέ.
Πιστέυω οτι εάν σταθούμε μαζί, εάν σπάσουμε τα εθνικιστικά, ρατσιστικά και σεξιστικά σύνορα, θε ξεπεράσουμε μία ημέρατην συστηματική εκμετάλευση των πολλών από την ληστεία των λίγων, παντού. Η Έλλάδα θα πρέπει να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα προς αυτή την κατεύθυνση, τώρα.
