Η φίλη μου η Μαίρη χαμογελά κρατώντας το τσιγάρο στο ένα χέρι και στο άλλο τον καφέ της. Κάθεται αμίλητη κοιτώντας φωτογραφίες του παρελθόντος, χαμένη μέσα στη σιωπή και τα ανείπωτα λόγια που όμως λένε τα πάντα. Μετά από λίγα λεπτά, στρέφει το βλέμμα της σε εμένα και μου σκάει ένα χαμόγελο που απομακρύνει κάθε λεπτό σιωπής και αποδυναμώνει κάθε αίσθημα απομάκρυνσης.
Η φίλη μου η Μαίρη μήνυμα μου στέλνει να πάμε το βράδυ το για καφέ. Αργώ να της απαντήσω, ανησυχεί και καλεί στο τηλέφωνο επίμονα και βιαστικά. Ηρεμεί όταν ακούει τη φωνή μου, το βράδυ πάμε στη Γλυφάδα. Εκεί, στη θάλασσα κάτω από το βραδινό ουρανό με συντροφιά τα αστέρια, μιλάμε για το μέλλον το οποίο δε γνωρίζουμε. Όμως, συμφωνούμε πως υπάρχει μέσα στο αβέβαιο και αυτό το σίγουρο: η φιλία μας, η οποία πάντοτε θα δυναμώνει σε κάθε πειρασμό, θα αποζητά το καλό εκεί όπου ο φθόνος θα θέλει να διεισδύσει, θα έρχεται πιο κοντά όταν οι περιστάσεις θα μας απομακρύνουν.
Μόνο ο θάνατος δεν μπόρεσε την υπόσχεση αυτή να προσπεράσει. Η φίλη μου η Μαίρη σαν πουλί ταξίδεψε, τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά . Δίχως να πονέσει, δίχως να ταλαιπωρηθεί, άφησε τον κόσμο αυτό και ταξίδεψε σε μέρη μαγικά που τα δικά μου μάτια δεν μπορούν να δουν. Η φίλη μου η Μαίρη και τώρα κάπου βρίσκεται, σωματικά μπορεί να λύγισε, αλλά η ψυχή της πάντοτε θα χαμογελάει και θα παραμένει αλύγιστη και ρωμαλέα.
Η φίλη μου η Μαίρη σα μία σκιά κρύβεται, αλλά με ακολουθεί πάντοτε. Και αν μου λείπει η φωνή της, το χαμόγελό της, αισθάνομαι και πάλι ευγνώμων, σκεπτόμενη το γεγονός πως τη γνώρισα, πως συναντηθήκαμε. Ακόμα και αν δεν τη βλέπω με τα περιορισμένα μου μάτια, κάπου υπάρχει και με βλέπει. Είμαι σίγουρη, θα έχει δει τις εξετάσεις, τον ερωτά μου, τις χαρές μου, τα κείμενά μου, τα βιβλία μου. Θα χαίρεται γιατί και η ίδια με έσπρωχνε να κυνηγώ τα όνειρά μου, κάθε φορά που νευρίαζα και ήθελα να τα παρατήσω. Με μία λέξη της, με ένα ‘’κοριτσάκι, προχώρα και μη φοβάσαι τίποτα’’, όλους μου τους δισταγμούς έδιωχνε από μέσα μου.
Η φίλη μου η Μαίρη δε μεγάλωσε ποτέ. Ήταν ένα παγιδευμένο, ένα φοβισμένο παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός ενήλικα που όμως κρατούσε τη χαρά και την ανεμελιά του. Ήταν μία ψυχή μεγάλη που τα τραύματά της δεν μπόρεσαν να βαθύνουν αρκετά στο να της σβήσουν την καλοσύνη και το χαμόγελο. Και έτσι θα τη θυμάμαι: ως τη μεγάλη ψυχή που μία μέρα αποφάσισε να ταξιδέψει για άλλα μέρη…
ΥΣ: Αφιερωμένο στη μνήμη της φίλης μου Μαίρης
Φωτογραφίες: Pinterest
Artwork : CHARACTERS