Πρώτη εβδομάδα της νέας καραντίνας λόγω έξαρσης της πανδημίας και μου ήταν σχεδόν αδύνατο ψυχολογικά και πρακτικά να μπω πάλι στην ίδια διαδικασία. Δεν ήταν μόνο ο περιορισμός στο σπίτι, τα νέα δεδομένα στην δουλειά που έπρεπε να ξανά προσαρμοστώ, όσο ότι η κατάσταση με τη μνήμη του μπαμπά παρουσίαζε επιδείνωση, αν και είχαμε επισκεφθεί νευρολόγο. Ξεχνούσε, επαναλαμβάνονταν, ήταν ευσυγκίνητος και συχνά έβαζε τα κλάματα… Και όλα αυτά την ώρα που λόγω καραντίνας δεν μπορούσα να είμαι κοντά του.
Δεν είχα διάθεση και η βροχή δεν βοηθούσε αλλά το άδειο μου ψυγείο έδειχνε ότι ήταν ώρα για ανεφοδιασμό. Πάτησα τον αριθμό 2 στο κινητό και έφυγα.
Στο δρόμο έξω από το σουπερ μάρκετ ένα λευκό χαρτί στη μέση του δρόμου με δυο φωσφορίζοντα κεράκια μου τράβηξε την προσοχή μέσα στο σκοτάδι . «Θα έπεσε από κάποια τσάντα», σκέφτηκα, αφού το χαρτί δεν είχε προλάβει καν να τσαλακωθεί.
Είχε βραχεί από το νερό και πριν προλάβει να το πατήσει ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, διέκρινα ότι ήταν μια αυτοσχέδια κάρτα.
Έγραφε:
« Αγαπημένε μας παππού,
Εμείς τα εγγονάκια σου, σου ευχόμαστε ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ!
Να θυμάσαι πως το να μεγαλώνεις είναι ένα δώρο, αφού έχεις περάσει πολλά εμπόδια αλλά έχεις γεμίσει και τη ζωή σου με πολλές και όμορφες αναμνήσεις!
Σου ευχόμαστε να τα χιλιάσεις !
Σε ευχαριστούμε που είσαι πάντα δίπλα μας και μας βοηθάς!
Σε αγαπάμε πολύ, μην το ξεχνάς.
Μπορεί μια κάρτα να μην είναι πολύ ξεχωριστό δώρο αλλά οι αναμνήσεις είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να πάρει κάποιος στη ζωή του.
Με πολλή αγάπη
τα εγγόνια σου ».
Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα συναντήσει…
Πήρα κουράγιο και σκέφτηκα πως είναι στο χέρι μας να μην αφήνουμε κανέναν να νοιώθει μόνος αυτές τις δύσκολες μέρες, ειδικά τους δικούς μας ανθρώπους.
Να είμαστε παρόντες.
