Στο βίντεο από το The Royal Institution, ο γνωστός Μαθηματικός Dr. Hannah Fry λέει την ιστορία του Μηδενός και πως εξελίχθηκε από το τίποτα σε κάτι. 

Σύμφωνα με τον Fry, το Μηδέν παίζει δύο βασικούς ρόλους: 

1 Γεμίζει τον χώρο από την απουσία ενός αριθμού, δημιουργώντας τεράστιους αριθμούς χωρίς την δημιουργία νέων στοιχείων
2 Είναι ο μεσάζοντας μεταξύ των θετικών και αρνητικών αριθμών. 

Ο Dr Fry εξερευνεί τις ρίζες του αριθμητικού συστήματος, πηγαίνοντας πίσω στους Βαβυλώνιους, ακολουθώντας την πορεία της μετανάστευσης, της ιδέας Μηδέν, από την Κίνα στην Μέση Ανατολή, όπου επηρέασε τις Ισλαμικές και Αραβικές κουλτούρες. Μέχρι που έφθασε στην Ευρώπη, όπου το Μηδέν απορρίφθηκε από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επειδή ήδη χρησιμοποιούσαν τον δικό τους αριθμητικό σύστημα. Από τον 13ο αιώνα και μετά οι μαθηματικοί, όπως ο Fibonacci, έκαναν δημοφιλή την ιδέα του Ανατολικού αριθμητικού συστήματος, που περιείχε το μηδέν, στην Δύση. 

Ένα παραμύθι για το Mηδέν

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένας μικρός αριθμός που ονομαζόταν Μηδέν. Κάποιες φορές, ονομάζονταν ΤΙΠΟΤΑ. Ζούσε σε ένα κουτί, και ήταν πολύ μοναχικό, γιατί ποτέ κανείς δεν έπαιζε μαζί του. Κανείς δεν έλεγε ότι αγόρασε μηδέν γλυκά σήμερα ή ότι περπάτησε καμία (/μηδενική)απόσταση για να φθάσει στην δουλειά του. Κάποια στιγμή, ένα χέρι άνοιξε το κουτί και το Μηδέν σκέφτηκε: “Επιτέλους, κάποιος θα με βάλει στην βιτρίνα!”.  Αντί να βγάλουν το Μηδέν έξω από το κουτί, έβαλαν έναν άλλο αριθμό μέσα. Ο νέος αριθμός γύρισε προς το Μηδέν και είπε:

-Γειά σου, είμαι ο αριθμός Ένα. Είσαι αριθμός; Ποτέ δεν έχω δει κάποιον σαν εσένα.
-Είμαι το Μηδέν, είμαι ο πρώτος αριθμός, είπε τραυλίζοντας. 
-Αυτό είναι ανόητο.  Δεν μπορεί να είσαι ο πρώτος αριθμός. Όλοι γνωρίζουν ότι ο πρώτος αριθμός είμαι εγώ. Γιατί όταν κάποιος κερδίζει έναν αγώνα λέει ότι ήρθε πρώτος. Όταν κάποιος μετρά, ξεκινά από το 1. 

Το Μηδέν δεν ξαφνιάστηκε από το γεγονός ότι ο αριθμός 1 πίστευε ότι ήταν πρώτος, εφόσον κανείς δεν τον είχε συναντήσει. Το Μηδέν ξεκίνησε να εξηγεί γιατί ήταν ο πρώτος αριθμός, με την υπομονή κάποιου που το έκανε συνεχώς. 
-Όταν κάποιος χαράζει τον δρόμο των 100μ. στον στίβο, ξεκινά από τα 0 μέτρα. Ο λόγος που κανείς δεν με θυμάται είναι ότι όλοι υποθέτουν ότι βρίσκομαι εκεί και ξεκινούν κατευθείαν με εσένα. Άρα είμαι ο πρώτος αριθμός”.

Ο Ένα ποτέ δεν καυχήθηκε ότι ήταν ο πρώτος αριθμός, αλλά από μέσα του ήταν υπερήφανος, πιστεύοντας κάτι τέτοιο. Η ξαφνική συνειδητοποίηση ότι εξαπατούσε τον εαυτό του τόσο καιρό, ήταν κάπως ταπεινωτική. Το Ένα ήταν ένας καλόκαρδος αριθμός, ωστόσο δεν χρειάστηκε πολύ για να επανέλθει. 
– Λοιπόν, χαίρομαι που σε συναντώ Μηδέν, είμαι ενθουσιασμένος που συναντώ τον πραγματικά πρώτο αριθμό. 

Από εκείνη την στιγμή το Ένα και το Μηδέν έγιναν καλοί φίλοι.  Το Μηδέν ποτέ δεν ξαναμίλησε γι’ αυτό, ενώ που και που καθόταν μόνος του, όταν το Ένα καθόταν στο καπάκι του κουτιού. Το Μηδέν στενοχωριόταν, αλλά δεν έλεγε τίποτα γιατί το Ένα έκανε αυτό που ήταν η δουλειά του. Με τον καιρό το Μηδέν και το Ένα έκαναν παρέα και με άλλους αριθμούς. Το Δύο και το Τρία ήταν καλοί φίλοι. Το Τέσσερα ήταν φιλικός, αλλά καυχιόταν, λέγοντας στο Δύο: “είμαι δύο φορές σαν και εσένα”. Αυτό συνεχίστηκε, μέχρι που εμφανίστηκε το Οκτώ που ήρθε και τους έβαλε στην θέση τους. Το Εννιά ήταν ο τελευταίος αριθμός που μπήκε στο κουτί και χρησιμοποιούνταν για επείγοντα περιστατικά. Μέχρι που μία ημέρα το Ένα έτρεξε βιαστικά στο Μηδέν πολύ ενθουσιασμένος. 
-Μηδέν, μάντεψε, πήρα προαγωγή. Το Εννιά δεν είναι αρκετά μεγάλο για να βγάλει τον φόρτο εργασίας. Πρόκειται να έχω μία δική μου θέση στο κουτί και θα με λένε ένα Δέκα ή απλά Δέκα. Θα συνεχίσω να κάνω τις περίεργες δουλειές ως Ένα, μέχρι κάποιο άλλο Ένα να με αντικαταστήσει. Δεν είναι το πιο συναρπαστικό νέο που έχεις ακούσει; Το Ένα συνεχάρη το Δέκα και ήταν πραγματικά υπερήφανο γι’ αυτό. Τα νέα ταξίδεψαν πολύ γρήγορα και όλοι πλέον μιλούσαν για το Δέκα με περισσότερο σεβασμό. 

Το Δέκα είχε ρόλο προϊσταμένου, δίνοντας εντολές στο Δύο, το οποίο του απαντούσε:
-Μάλιστα κύριε , ευχαριστώ. 

Το Δέκα πάντα συμπεριφέρονταν στους υπόλοιπους αριθμούς δίκαια, ενώ ποτέ δεν χρησιμοποιούσε την θέση του για να τα κάνει να αισθάνονται άσχημα. Όταν το Δέκα τοποθετήθηκε στο κουτί, είχε το δικό του ράφι που έδειχνε την ξεχωριστή του αξία. Ο καιρός περνούσε και το Δέκα χρησιμοποιούνταν όλο και λιγότερο, τόσο που κόντευε να αποκοιμηθεί από την απραξία. Κάποιοι από τους άλλους αριθμούς που ζήλευαν την προαγωγή του Ένα, άρχιζαν να κουτσομπολεύουν. Το Εννιά συγκεκριμένα, ακούστηκε να λέει: 
-Το Ένα είναι υπερεκτιμημένο, δεν δείχνει διαφορετικό από το Νέο Ένα. 

Σύντομα το κουτσομπολιό άρχισε να επηρεάζει και τους υπόλοιπους αριθμούς, ακόμη και εκείνους που ήταν υπεράνω. Η κατάσταση αποκορυφώθηκε όταν το Τρία γυρνούσε τριγύρω και ξεσήκωνε τους αριθμούς όταν το Δέκα του ζήτησε ευγενικά να κάνει λίγο χώρο και να βρει να κάνει κάτι πιο χρήσιμο. Προς μεγάλη έκπληξη του Δέκα, το Τρία του απάντησε:
-Γιατί να κάνω αυτό που μου λες; Είσαι απλά ένα Ένα.

Το Δέκα παρέμεινε ήρεμο την υπόλοιπη ημέρα, αλλά όταν το Μηδέν τον ρώτησε πώς ήταν η ημέρα του, ξέσπασε:
-Ανυπακοή παντού, εξηγώντας του τί συνέβη.
-Καταλαβαίνω, αλλά παρόλ’ αυτά συνεχίζεις να μοιάζεις με το Ένα. Θα πρέπει να κάνεις κάτι για να διαφοροποιηθείς. 

Το Δέκα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και διαπίστωσε ότι συνεχίζει να μοιάζει στο Ένα. 
-Μηδέν τι μπορώ να κάνω; Ο μόνος τρόπος που ξεχωρίζω είναι γιατί κάθομαι στο συγκεκριμένο κουτί, δίπλα στα άλλα νούμερα. Η θέση μου είναι ο μόνος τρόπος να προσδιορίσω ποιος είμαι και μόνο όταν εκτίθεμαι στο κουτί. Διαφορετικά δεν είμαι παρά ένα Ένα. Μηδέν, θέλεις να γίνεις ο βοηθός μου; Τότε περνούσε από εκεί το Πέντε και το Τρία και τότε το Τρία παρατήρησε ότι και οι δύο μαζί φαίνονται διαφορετικοί. 
-Σωστά, είπε ο Πέντε. Δείχνετε σαν να κάθεστε έτσι στο ράφι; Πώς το κάνετε;

Κάποιοι άλλοι αριθμοί που περνούσαν παρατήρησαν την διαφορά.
-Το οφείλω στον νέο μου βοηθό είπε το Ένα. Στο εξής θα βρίσκεται μαζί μου όπου και να πηγαίνω, για να σας θυμίζει την ξεχωριστή μου θέση στο ράφι, ανακοίνωσε στους υπόλοιπους αριθμούς που είχαν συγκεντρωθεί. Έτσι, επέδειξε την θέση του δίπλα στο Μηδέν, το οποίο ένιωθε πολύ ευτυχισμένο. Το  Μηδέν στεκόταν δίπλα στο Ένα και του έδινε την μοναδική αξία του Δέκα. Όλοι το σέβονταν και κανείς δεν τον ξαναμπέρδεψε με το Ένα. 

Από τότε οι άνθρωποι κατάλαβαν την πραγματική αξία του Μηδενός.