Σε κάθε πόλεμο,
σε κάθε διαμάχη,
σε κάθε ανθρώπινη αντιπαράθεση,
υπάρχουν πάντα δύο αντίπαλες πλευρές.
Οι άνθρωποι παλεύουν τόσο παθιασμένα,
αψηφώντας ακόμη και την ζωή τους,
όπως στην περίπτωση του πολέμου για παράδειγμα,
προκειμένου να υπερισχύσει η ιδέα που υποστηρίζουν.
Η κάθε πλευρά είναι σίγουρη ότι έχει δίκιο,
θεωρώντας την άλλη πλευρά ως άδικη και εχθρική.
Είναι δυνατόν όμως να έχουν και οι δύο πλευρές δίκιο;
Και εάν όχι, η πλευρά που έχει άδικο γιατί παλεύει με τόσο πάθος,
τι υπερασπίζεται τόσο έντονα με τίμημα την ύπαρξή της.
Κι όμως, και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο,
από την δική τους οπτική προσέγγιση.
Εάν κάποιος αναζητήσει το κίνητρο πίσω από την κάθε πλευρά,
θα διαπιστώσει,
πάντα,
ότι η κάθε πλευρά πιστεύει βαθιά σε διαφορετικές ιστορίες.
Ιστορίες που αναδεικνύουν μία διαφορετική πραγματικότητα,
σκιαγραφούν διαφορετικά τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες,
πάντα όμως με τρόπο που να ευνοεί και να παθιάζει
την μία πλευρά έναντι της άλλης.
Οι διαφορετικές ιστορίες που πιστεύει ένας λαός,
αποτελεί ένα τόσο ισχυρό κίνητρο
που τον ωθεί να απαρνηθεί την ίδια του την ζωή.
Σκεφτείτε,
από τις πιο απλές διαμάχες έως τις πιο ακραίες περιπτώσεις πολέμων.
Η κάθε πλευρά δρα με τον τρόπο που δρα,
γιατί πιστεύει σε διαφορετικές ιστορίες,
σύμφωνα με την οποία η δική της ιστορία είναι η δίκαια, η ηθική
και την οποία καλείται να την υπερασπίσει με τίμημα ακόμη και της ζωής της.
Τι θα συνέβαινε άραγε εάν σε αυτές τις συγκρούσεις
και οι δύο πλευρές πίστευαν στην ίδια ιστορία;
Θα ήταν διατεθειμένες και οι δύο πλευρές να θυσιάσουν την ζωή τους,
ή έστω να συγκρουστούν;
Θα υπήρχε εκείνο το ισχυρό κίνητρο που θα τροφοδοτούσε το πάθος των ανθρώπων να χάσουν την ζωή τους για χάρη της κοινής ιστορίας;
Θα ήταν εφικτοί οι πόλεμοι;
Η ιδέα των διαφορετικών ιστοριών δεν ισχύει μόνο στις περιπτώσεις των πολέμων μεταξύ διαφορετικών λαών,
αλλά υπάρχει στην καθημερινή μας ζωή.
Σε όποια δραστηριότητα αλληλεπίδρασης, αντιπαράθεσης ή σύγκρουσης,
δύο αντικρουόμενων πλευρών.
Για παράδειγμα στην κοινωνία οι άνθρωποι γίνονται αποδέκτες διαφορετικών ιστοριών,
οι δημιουργοί των οποίων προσπαθούν να τους κινητοποιήσουν με τρόπο επιθυμητό για αυτούς.
Τα μέσα επικοινωνίας προσπαθούν να πουν μια ιστορία,
οι πολιτικοί λένε την δική τους ιστορία,
η οποία μάλιστα διαφέρει ανάμεσα σε εκείνη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης,
ενώ οι άνθρωποι προσπαθούν να αρθρώσουν την δική τους ιστορία
προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την δική τους πραγματικότητα,
μέσα από όλες τις διαφορετικές ιστορίες που δέχονται.
Η πιθανότητα ταύτισης μιας ιστορίας με την πραγματικότητα,
είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Αυτό οφείλεται στην διαφορετική οπτική, εμπειρίες, ερμηνεία,
αλλά και στα διαφορετικά συμφέροντα που έχουν οι δημιουργοί των ιστοριών.
Έτσι ο κάθε πομπός προσπαθεί να επικοινωνήσει την δική του ιστορία,
που θα κινητοποιήσει το κοινό του να δράσει με τρόπο που εκείνος επιθυμεί.
Οι πιο επικρατούσες ιστορίες, είναι εκείνες που οι πομποί καταφέρνουν
να επικοινωνήσουν την ιστορία τους πιο αποτελεσματικά.
Οι κανόνες και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε κάθε περίπτωση δεν είναι ίδια.
Για τις επιχειρήσεις,
η ταύτιση των ιστοριών που η ίδια λέει,
με αυτές που αντιλαμβάνονται και υιοθετούν τελικά οι πελάτες της,
είναι ένα διαρκές στοίχημα που προσπαθούν να πετύχουν.
Και σε αυτήν την περίπτωση η ταύτιση των ιστοριών,
ως κοινό σημείο αναφοράς,
ανάμεσα στις εταιρίες και το κοινό τους,
επιτυγχάνεται με το κτίσιμο ενός δυνατού brand.
Εάν δεις την Γη από το διάστημα,
τότε αυτό που βλέπεις είναι ένας πλανήτη μέσα στο αχανές σύμπαν.
Τότε μπορείς να αντιληφθείς ότι οι διαμάχες που συμβαίνουν στην Γη
δεν συμβαίνουν ανάμεσα σε δύο αντίπαλες πλευρές,
αλλά μόνο σε μία.
Αυτός ο πλανήτης είναι ο κοινός τόπος αναφοράς όλων μας,
και είναι το πεδίο που αναπτύσσεται η πιο ενιαία και αντικειμενική ιστορία.
Φανταστείτε έναν κόσμο που
θα μοιράζεται αυτήν την ενιαία ιστορία,
όπου ο καθένας μας θα είναι ένας χαρακτήρας της μέσα σε αυτή.
Μάλλον θα είναι ένας κόσμος απόλυτης αρμονίας,
γιατί όλες οι ιστορίες έχουν σκοπό την αρμονία.
Σίγουρα αυτό είναι δύσκολο, εάν όχι αδύνατο να επιτευχθεί,
τουλάχιστον όμως δεν θα έχουμε την δικαιολογία,
ότι δεν γνωρίζαμε τον τρόπο.