Ένας ληστής, ένας βιαστής ή ένας δολοφόνος
ετοιμάζεται για την πράξη του.
Παίρνει τo όπλο του, εντοπίζει το θύμα του, σχεδιάζει το πλάνο της δράσης του.
Γνωρίζει τον κίνδυνο, αλλά ρισκάρει,
γιατί το κίνητρο του είναι ισχυρότερο.
Αλλά το κίνητρο ποτέ δεν δικαιολογεί ένα έγκλημα,
ούτε τον θύτη.
Ένας άνθρωπος, ληστεύει, βιάζει ή κάνει μια παράνομη πράξη
για να επωφεληθεί, για να καλύψει μια ανάγκη του.
Ψυχολογική, οικονομική, κοινωνική…
Πάντα με λάθος τρόπο, γιατί το κάνει εις βάρος κάποιου άλλου,
για προσωπικό του συμφέρον.
Το κάνει με μεγάλο ρίσκο.
Όμως η ανάγκη του είναι μεγαλύτερη από το ρίσκο να καταστρέψει την ζωή του.
Χρησιμοποιώντας τα χέρια του, ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι.
Χρησιμοποιεί την φυσική βία
για να νικήσει το θύμα
και να πάρει αυτό που θέλει.
Λειτουργεί αυτόβουλα
παίρνει ο ίδιος το όπλο,
το οποίο χρησιμοποιεί ενάντια στο θύμα του,
πάντα με τον κίνδυνο να μην είναι αρκετά αποτελεσματικό,
και τελικά να αποτύχει.
Οι κοινωνία, οι νόμοι, το Κράτος είναι εκεί για να προστατέψουν τα πιθανά θύματα.
Κάνουν ότι γίνεται για να αποθαρρύνουν τον θύτη
να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε όπλο
να ασκήσει οποιαδήποτε βία.
Γιατί γι’αυτόν η βία είναι το μόνο όπλο που έχει,
για να επιβληθεί στο θύμα του,
και να γλιτώσει την τιμωρία.
Και τις περισσότερες φορές αποτυγχάνει.
Φανταστείτε τώρα,
μία κατάσταση,
όπου θα βρίσκαμε έναν τρόπο να μπορεί κάποιος να διαπράξει ένα έγκλημα,
εξασφαλίζοντάς του πολύ χαμηλό ρίσκο να τιμωρηθεί,
απλοποιώντας έτσι, την απόφασή του να εγκληματίσει.
Να του δίναμε ένα “όπλο”,
με το οποίο θα μπορούσε να πάρει από το θύμα του,
με μεγάλη ευκολία, ότι ήθελε,
αρκεί να το έκανε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο,
σε έναν χώρο ή με μία ιδιότητα.
Τότε ότι κι αν έκανε θα ήταν νόμιμο και ηθικό.
Ο θύτης θα έβρισκε τα θύματα του στον χώρο αυτόν,
χωρίς να προσπαθήσει καν να τα προσελκύσει.
Απεναντίας, τα θύματα θα ήταν αναγκασμένα να βρίσκονται εκεί,
πολλές φορές χωρίς να μπορούν να δραπετεύσουν,
ακόμη κι αν το θύμα υπόκεινται
σε συνεχή εκμετάλλευση, βιασμό ή κλοπή.
Όμως ο θύτης θα είχε κι άλλα πλεονεκτήματα που θα διευκόλυναν ακόμη περισσότερο
το έγκλημα του.
Ο θύτης θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε έγκλημα ήθελε αρκεί να μην το παραδεχτεί,
ή να αδιαφορήσει.
Τότε όχι μόνο κανείς δεν θα τον θεωρούσε ως θύτη,
αλλά θα τον θαύμαζαν ως αξιόλογο και πετυχημένο άνθρωπο.
Και εάν κάποιος προσπαθούσε να αποδείξει την ενοχή του,
τότε χρησιμοποιώντας το όπλο του θα έπειθε τους πάντες για την αθωότητα του,
ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία και τον θαυμασμό του κόσμου.
Μία τέτοια κοινωνία φαντάζει σαν μία Οργουελική κόλαση,
τόσο τρομακτική και γι’αυτό τόσο φανταστική.
Γιατί το έγκλημα θα ήταν πιο ισχυρό, πιο μαζικό, και πιο νόμιμο.
Γιατί ο εγκληματίας δεν θα ήταν καν εγκληματίας,
γιατί οι νόμοι δεν θα μπορούσαν να τον δικάσουν,
η αστυνομία δεν θα μπορούσε να τον συλλάβει,
η κοινωνία δεν θα μπορούσε να τον λιντσάρει.
Γιατί, παρόλο που η πράξη του θα ήταν πιο αποτρόπαιη
και τα αποτελέσματα της πιο τραγικά,
από εκείνη του ληστή με το πιστόλι,
θα ήταν αόρατη.
Όμως πιο όπλο θα μπορούσε να έχει τέτοια δύναμη
που θα επέτρεπε σε κάποιον να κάνει
τόσο πολύ κακό,
τόσο ανεξέλεγκτα,
με τόσο μικρό ρίσκο να τιμωρηθεί;
Πως θα ήταν μία τέτοια κοινωνία, που ένα τέτοιο όπλο
θα ήταν προσβάσιμο σε πολλούς ανθρώπους;
Πως θα μπορούσαν τα θύματα και ο κόσμος να αντιδράσουν
ή ακόμη, να εξουδετερώσουν ένα τέτοιο όπλο;
Όταν μία κοινωνία
μπορεί να δει τον κίνδυνο από αυτό το όπλο
τότε σημαίνει ότι μπορεί να αντιδράσει,
και να αφοπλίσει τους θύτες.
Όταν όμως δεν βλέπει τον κίνδυνο,
τότε σημαίνει ότι το όπλο είναι πια τόσο ισχυρό
που είναι πολύ αργά πια για να αντιδράσει.
Ακούστε ιστορίες ανεξέλεγκτης εξουσίας
Φωτογραφία CHARACTERS
