Πρόσφατα, έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο του ψυχιάτρου, κυρίου Κωμαΐτη, το οποίο αφού παρουσίαζε τα χαρακτηριστικά του έντιμου ανθρώπου, μεταξύ άλλων ανέφερε πως στις μέρες μας, ο έντιμος άνθρωπος καταλήγει να περιθωριοποιείται και να αποτελεί τον περίγελο της κοινωνίας. Το άρθρο αυτό, λοιπόν, με έβαλε σε προσωπικές σκέψεις αφού ως σύγχρονος πολίτης κι εγώ, όπως και ο καθένας μας, θα μπορούσε να παρατηρήσει αυτή την κατάσταση. Θα έπρεπε, τουλάχιστον, κάθε πολίτης μιας κοινωνίας στις μέρες μας ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του συνειδητοποιημένο και τελικά έντιμο, να αναλογιστεί αυτές τις αξίες και τη συμπεριφορά που ορίζουν τον έντιμο άνθρωπο, αφού αυτό που δυστυχώς συμβαίνει σήμερα είναι η επικράτηση της διαφθοράς η οποία μάλλον μας αποπροσανατολίζει από την αναζήτηση της τιμιότητα.
Σήμερα, λοιπόν, που η κοινωνική άνοδος και ο πλουτισμός έχουν αντικαταστήσει την έννοια της κοινωνικής ευτυχίας και της αξιοπρεπούς ζωής, που οι συνθήκες και ο ρυθμός της καθημερινότητας γίνονται ιδιαίτερα δυσχερείς, κάθε άτομο το οποίο πασχίζει να διαφυλάξει την τιμή του και να μην παρασυρθεί από λανθασμένους πειρασμούς θα μπορούσε εύκολα να εκτοπιστεί στο περιθώριο και να νιώθει μόνος, πληρώνοντας το τίμημα των αξιοκρατικών του επιλογών. Γίνεται φανερό, επομένως, πως οποιοσδήποτε επιθυμεί να ακολουθήσει τον δρόμο της αρετής και της αγάπης προς τους άλλους, εύκολα παραμερίζεται και χάνει την αποδοχή από τους συμπολίτες του. Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω πως μία συμπεριφορά που θα έπρεπε να προβάλλεται ως υποδειγματική, καταφέρνει να αντικρούει από τη συνεχή διαπλοκή και τον ξεπεσμό των αξιών στις σύγχρονες ‘ανεπτυγμένες’ κοινωνίες. Ίσως είναι ένα θέμα που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο μέσω της παιδείας ή και μιας γενικότερης αναθεώρησης των σημερινών αξιών, ωστόσο θεωρώ τα δύο αντικείμενα ασύνδετα σε αυτό το άρθρο.
Όπως και να ‘χει, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι στο περιθώριο. Ή, αν το δούμε διαφορετικά, ευτυχώς για αυτούς. Παρ’ όλα αυτά, προτιμώ να παραμείνω αισιόδοξος και να πιστεύω πως με τον καιρό οι άνθρωποι αυτοί θα καταφέρουν να αποτελέσουν κοινωνικά πρότυπα. Επίσης, θεωρώ πως τέτοια άτομα δεν φοβούνται αυτή τη μοναξιά του περιθωρίου. Αυτή αποτελεί συνειδητή επιλογή και μία άμυνα υπέρ των αξιών τους και του προσωπικού τους κόπου. Άλλωστε, χρειάζονται και οι τρελοί της παρέας αν επιθυμούμε να δούμε πραγματικά μια αλλαγή.
