Πριν 36 χρόνια,
η Δημοκρατία ήταν το κυρίαρχο πολίτευμα στον κόσμο.
Στην Ελλάδα, ο λαός εξέλεγε κυβερνήσεις με μεγάλη πλειοψηφία,
από το 40-50% των πολιτών που ψήφιζε.
Το κράτος προστάτευε τους πολίτες ενεργά με την χρήση ένοπλων ΜΑΤ και δακρυγόνων,
εφαρμόζοντας πολιτικές για το καλό του λαού.
Οι άνθρωποι πεινούσαν και εξοστρακίζονταν από τα σπίτια τους,
αλλά υπήρχε μία θετική και αισιόδοξη διάθεση.
Η δικαιοσύνη ήταν τυφλή.
Τιμωρούσε όσους δεν φορούσαν μάσκα ή δεν δήλωναν όλα τα εισοδήματα στην εφορία,
και εξέταζε πολύ προσεκτικά υπεξαιρέσεις εκατομμυρίων ή ρατσιστικές δολοφονίες.
Οι εκπαιδευμένοι νέοι έφευγαν στο εξωτερικό αναζητώντας μία οποιαδήποτε εργασία,
ενώ η ουσιαστική ανεργία στην χώρα αφορούσε σχεδόν το μισό της πληθυσμό.
Οι επιχειρήσεις προσπαθούσαν να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους,
πείθοντας τους εργαζόμενους να προσφέρουν υπερεργασία αμισθί.
Τα προϊόντα τους όμως εξακολουθούσαν να πωλούνται χύμα και να μην είναι ανταγωνιστικά ούτε στην εγχώρια αγορά.
Ο πολιτισμός ήταν είδος πολυτελείας,
ενώ η ενημέρωση ήταν συντονισμένη χωρίς αντίλογο.
Η εκπαίδευση γίνονταν όλο και πιο τυποποιημένη,
με περισσότερα και πιο ισχυρά φίλτρα,
που περιόριζαν την ανάπτυξη της προσωπικότητας.
Η υγεία προστατεύονταν μέσα από απαρχαιωμένα κτίρια, εργαλεία
και ανεπαρκή προσωπικό.
Η εθνική ασφάλεια εξασφαλίζονταν στην συνείδηση του κόσμου,
με αγορές υπερεκτιμημένου στρατιωτικού εξοπλισμού.
Η προσωπική ελευθερία και έκφραση δεν είχε περιορισμό,
εφόσον κάποιος είχε χρήματα, εργασία
και πρόσβαση σε περισσότερες πηγές ενημέρωσης και μόρφωσης,
εκτός από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.
Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο,
γι'αυτό και μπορώ να γράψω ελεύθερα αυτές τις σκέψεις μου.
[Ελλάδα 2056]
Painting: WHICH D, Sahid Hussain, Saatchi art