Οι φωτογραφίες δίνουν μια ευχάριστη πινελιά στην καθημερινότητα.
Κι αν μάλιστα ασχολείσαι με αυτές στο επάγγελμά σου, μάλλον διανθίζουν τις αργόσυρτες ώρες της εργασίας σου. Τις κοιτάς, τις επεξεργάζεσαι, τις εκτυπώνεις και τις απολαμβάνουν και άλλοι. Ε, είναι κάτι που θα ζήλευαν οπωσδήποτε πολλοί επαγγελματίες ανιαρών κλάδων· τραπεζών, πληκτικών διοικητικών θέσεων ή πνιγηρών εργοστασιακών πόστων.
Συχνά,είχε κι εκείνος αυτήν την πινελιά στη δική του δουλειά. Μερικές φορές οι φωτογραφίες έφταναν στα χέρια του κατά την πρωινή βάρδια· άλλες στη νυχτερινή. Τις κοιτούσε για μερικά δευτερόλεπτα στην αρχή κι ύστερα έπρεπε να μοιραστεί τις εντυπώσεις του με τους συναδέλφους. Φυσικά, μόνο η ανταλλαγή εντυπώσεων δεν αρκούσε. Έπρεπε να αρχίσει άμεσα η συλλογή στοιχείων, η προσεκτική παρατήρηση. Την ίδια ώρα, βέβαια, ο ιατροδικαστής θα ξεκινούσε ή θα συνέχιζε το μακάβριο έργο του.
"Γυναίκα τριαντάχρονη δολοφονημένη με δεκάδες μαχαιριές", εκτεθειμένη μετά θάνατον στα μάτια του, στις φωτογραφίες. Αυτή ήταν -σήμερα- η νέα εσοδεία από τη ζωή της πόλης. Το άγγιγμα του θανάτου στο θύμα, η βία στην ακραία της διάσταση, το βάναυσο πρόσωπο του εγκλήματος· αποκύημα μιας σαθρής κοινωνίας. Μπροστά στο αποκρουστικό θέαμα έφτανε να απορεί τελικά με τη δική του, νεοαποκτηθείσα απάθεια. Αδυνατούσε να την ερμηνεύσει· και, εν τέλει, τι νόημα θα είχε;
Άνοιξε το παράθυρο· χρειαζόταν αέρα. Η πόλη φαινόταν, από τον ενδέκατο όροφο –στο Τμήμα Εγκλημάτων κατά ζωής- να κοιμάται. Ονειρεύτηκε το μέλλον του σε μια κωμόπολη, με καλοκάγαθους πολίτες, που έρχονταν στην Αστυνομία μόνο για έκδοση δελτίου ταυτότητας. Όμως, η νεκρή, αποτυπωμένη στις φρικιαστικές φωτογραφίες, περίμενε δικαίωση.
Έκλεισε το παράθυρο και συνέχισε τη δουλειά του, ενώ ο αέρας αμέριμνος εξακολούθησε το ταξίδι του πάνω από την -φαινομενικά- ήρεμη πόλη. Μέχρι το πρωί, μπορεί να είχαν προστεθεί και νέες φωτογραφίες κάποιου άλλου θύματος.
Cover photo: Dimitris Kamaras
