«Καλημέρα Ομάρ, τι κάνεις;», του απηύθυνα τον χαιρετισμό μου.
Ήταν ο κηπουρός, πρώτος άνθρωπος που συνάντησα, την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς και ίσως και ο τελευταίος. Έκτοτε όλοι οι άλλοι περνούσαν τριγύρω μου απαρατήρητοι.
«Καλά είμαι δασκάλα», μου απάντησε νευρικά και κάπως επιθετικά παρά την φιλία μας. Με τα σπαστά του ελληνικά, την αφέλεια του μυαλού του και τον πόνο της ψυχής του, μου επέστρεψε την ερώτηση λίγο ανεστραμμένη.
«Καλά είμαι; Καλά είμαι; Όχι δεν είμαι καλά. Εγώ εδώ καλά είμαι. Η πατρίδα μου δεν είναι καλά. Άρα ούτε εγώ δεν είμαι καλά. Δεν έχω πια πατρίδα…» και κλώτσησε τον τοίχο με οργή.
«Ομάρ έχεις δίκιο», τόλμησα να ψελλίσω με περισσό θράσος ομολογώ. Και λόγια που έμοιαζαν με κραυγή και λυγμό μαζί ξεχυθήκαν με ορμή από την ψυχή του.
«Το χωριό μου πέτρες. Μόνο πέτρες. Κανένα σπίτι όρθιο. Ο πατέρας μου νεκρός, ο αδερφός μου νεκρός, η νύφη μου νεκρή και η μάνα μου…. η μάνα μου έμεινε πίσω εκεί πάνω στις πέτρες και θρηνεί. Δεν θέλει να φύγει. Δεν μπορεί να φύγει. Τα άλλα μου αδέρφια είναι σ’ όλη τη γη. Και εγώ… εγώ… εδώ, στην Κρήτη. Είμαι καλά;;; Πες μου. Είμαι καλά;;; Καλά είμαι. Εδώ σχολείο, ησυχία, παιδιά, δάσκαλοι. Καλά είμαι».
Δεν τόλμησα να τον ξανακοιτάξω. Έστρεψα το πρόσωπο αλλού. Δεν ήθελα ν’ ακούω άλλο και με αυτό τον τρόπο πίστευα πως θα το πετύχαινα. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να δει τον λυγμό μου. Μα δεν πρόλαβα να τον κρύψω. Ήταν ίδιος με εκείνον της δικής μου οικογένειας πριν 94 χρόνια, μέρες σαν και τούτες. Με τράβηξε από την μπλούζα και ήταν σαν να με χαστούκιζε για την στροφή της κεφαλής μου .
«Σου μιλώ, πες μου, είμαι καλά; Είμαι καλά;».
Με τσάκισε…
Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου.
Για τα δικά μου αυτονόητα… την πατρίδα, το σπίτι, την οικογένεια, την εργασία, την αξιοπρέπεια…
Για τις ζωές που ρημάζουν, για την αξιοπρέπεια του κάθε Ομάρ…
