Θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε το ιατρικό ιστορικό ως τη λιγότερο προφανή αυτοβιογραφία και την ψυχοθεραπεία ως μια ιδιαίτερη μορφή ανοίγματος στην ιστορία και την μνήμη, μέσω της ιδιότυπης αφήγησης την οποία παράγει. Μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι και σε μια θεραπευτική συνομιλία με παιδιά ανοιγόμαστε, επίσης, στην ιστορία και στην μνήμη; Ακόμη και με τα πολύ μικρά παιδιά;
Τα παιδιά απλώς μιλούν το παρόν ή αφηγούνται συγχρόνως τη μνήμη, με λόγια, με παιχνίδι, με ζωγραφιές ή και με το σώμα τους; Οι θεραπείες μπορούν να επιτρέψουν μια ελευθερία της μνήμης, να αναδείξουν την ιστορία; Η παρακάτω ιστορία θα προσπαθήσει να πραγματευθεί κάποια από τα παραπάνω ερωτήματα.
Όταν το σώμα του μικρού παιδιού θυμάται
Η μικρή Λ. ξεκινά να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Λίγη ώρα μετά την άφιξη της, ανεβάζει ένα μικρό πυρετό. Όταν επιστρέφει στο σπίτι και ξανα βρίσκεται με τη μητέρα της, ο πυρετός υποχωρεί. Η πλήρης ιατρική διερεύνηση δε φέρνει κανένα παθολογικό αποτέλεσμα. Μετά από ένα χρόνο, ο πυρετός υποχωρεί οριστικά και δεν ξανα εμφανίζεται. Πυρετός ακατανόητος χωρίς την ιστορία: μια αναγκαστική τοποθέτηση αυτού του βρέφους αμέσως μετά τη γέννηση του σε ένα ίδρυμα φροντίδας, η οποία διήρκησε όλο τον πρώτο χρόνο της ζωής του.
Κάποιες φορές το ίδιο σώμα επιμένει να μας υπενθυμίζει την ύπαρξη της ψυχικής πραγματικότητας.
Από το βιβλίο Η προφορική ιστορία στα Μουσεία και στην Εκπαίδευση σε επιμέλεια Ειρήνης Νάκου και Ανδρομάχης Γκαζή.
Φωτογραφία: Katherine Brunet
