Από μικρή θεωρούσα πως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει το στόχο του και να αγωνιστεί για αυτόν, αψηφώντας τις κακίες των άλλων ανθρώπων, τις αμφισβητήσεις και τις αποτροπές τους. Μαθήτρια γυμνασίου, με θυμάμαι να καταγράφω τις σκέψεις μου σε τετράδια, σε βιβλία, παντού. Ονειρευόμουν να γίνω μεγάλη συγγραφέας, τα βιβλία μου να βρίσκονται σε βιβλιοπωλεία και οι άνθρωποι να σχηματίζουν ουρές για να τα αγοράζουν.
Η σκέψη μου ήταν πως έπρεπε να κάνω κάτι ώστε κάποιες σκέψεις μου να διαβαστούν από άλλους ανθρώπους. Παρά τις αντιρρήσεις ανθρώπων του φιλικού και συγγενικού περιβάλλοντος, αποφάσισα –αν και μικρή- να απευθυνθώ στην εφημερίδα του δήμου. Όταν μίλησα με το διευθυντή της εφημερίδας και εκείνος διάβασε κάποια κείμενά μου, μου είπε πως του άρεσαν και πως για την ηλικία μου είναι πολύ καλά και έξυπνα.
Αποφάσισα τότε, να δώσω ένα μάθημα σε εκείνους που δε με πίστεψαν και δε στήριξαν το όνειρό μου. Όταν πήρα εκείνη την εφημερίδα, την πρώτη που περιείχε ένα κείμενό μου, αισθάνθηκα ένα συναίσθημα ευτυχίας να με πλημμυρίζει εντός μου.
Μία ημέρα λοιπόν, όταν βρισκόμουν με κάποιους φίλους και γνωστούς, ξεκίνησα να διαβάζω το άρθρο μου, χωρίς όμως να τους αποκαλύψω το όνομα του συγγραφέα. Όταν ξεκίνησα να ακούω όμορφα σχόλια, τότε καταφατικά απάντησα: το κείμενο ανήκει σε εμένα!’’ Όλοι τότε με συνεχάρησαν και εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα πως ό,τι και αν λένε οι άλλοι, εσύ κοίτα μπροστά και πίστεψε στον εαυτό και το όνειρό σου.
Φωτογραφία pexels
