Σαν παιδί, στο τσίρκο πάντοτε βαριόμουν. Όλα τους μύριζαν περίεργα, οι θέσεις ήταν άβολες, φοβόμουν ότι κάτι θα συνέβαινε στους ακροβάτες και ο κλόουν δεν μου φαινόταν ποτέ αστείος. Συνεπώς, η τελευταία φορά που με θυμάμαι σε τσίρκο πρέπει να ήταν γύρω στα 10 μου άντε 12 το πολύ.
Όμως το περασμένο καλοκαίρι που επέστρεψα εκεί μετά από χρόνια, ξανά απρόθυμα και κυρίως με ενδιαφέρον φωτογραφικό, όλα έβγαλαν νόημα. Γιατί στα μάτια μου αυτή η υπερμεγέθης σκηνή με το καλοκουρδισμένο σόου δεν έμοιαζε πια αβάσταχτα βαρετή, αλλά αλληγορία ζωής ιδανικής.
Εκεί όπου τα θηρία παραμένουν υπάκουα σε κλουβιά, οι ακροβάτες θα σωθούν όσο ριψοκίνδυνα νούμερα κι αν επιχειρήσουν και πάντα μα πάντα θα εμφανιστεί ένας κλόουν ενδιάμεσα να σου υπενθυμίσει να γελάσεις ή να μην πάρεις τον εαυτό σου και πολύ στα σοβαρά.
Και κάπως έτσι κατάφερα να δω τον εαυτό μου σαν παιδί πρώτη του φορά ευτυχισμένο που επισκέπτεται ένα τσίρκο, σίγουρος πια ότι αυτή η ψευδαίσθηση ιδανικής ζωής θα διαρκέσει για τουλάχιστον δυο και κάτι ώρες.
