Πολλά χρόνια πριν επιστρέφοντας από τη Βαγδάτη μία μόνο εικόνα, από τα πολλά και φοβερά που είδα με είχε στοιχειώσει. Και είχε καλύψει στο μυαλό μου τα πάντα από οσα έζησα εκείνες τις μέρες. Την σκεφτόμουν ξανά και ξανά. Μια μάνα που κρατούσε ένα καταδικασμένο μωρό με λευχαιμία σε μία γωνία. Δεν ήταν το θέμα της όμως που με τάραξε -συνηθισμένος δυστυχώς στην οσμή και την όψη του θανάτου- αλλά η αίσθηση πως αυτή την μάνα την ήξερα από πολύ καιρό.
Η απορία μου λύθηκε – και μαζί λυτρώθηκα- λίγα χρόνια μετά έναν Αύγουστο σε ένα ξωκλήσι. Μπαίνοντας στο παρεκκλήσι και κοιτώντας την εικόνα της Παναγίας ξαφνικά κατάλαβα με βουρκωμένα μάτια πού είχα δει την μάνα της Βαγδάτης. Ο τρόπος που κρατούσε τον μικρούλη και κοιτούσε ήταν ακριβώς ο ίδιος που απεικονιζόταν η Παναγία. Το εικόνισμα της Παναγιάς πάντα με συγκλόνιζε. Ίσως γιατί πρωτάκουσα το όνομα μου Δεκαπενταύγουστο καλή ώρα, σε ένα μοναστήρι Της -Την Παναγιά την Ελωνα, σκαρφαλωμένη στον Πάρνωνα- όπου με είχαν ταμένο.
Ίσως γιατί αξιώθηκα όπου και να ταξίδεψα να δώ βασανισμένες μανάδες με μωρά, με δάκρυα στα μάτια να βρίσκουν απαντοχή φιλώντας το εικόνισμα Της. Από τότε εγώ, ένας Θεοσεβούμενος άθεος, νοιώθω πάντα ένα βαθύ και τρυφερό σεβασμό στην Μεγάλη Μάνα, αιώνιο σύμβολο της Μάνας-Κουράγιο.
Και σαν σήμερα ανήμερα 15 Αύγουστου τη μέρα της γιορτής Της, αισθάνομαι την ανάγκη σε κάποιο ξωκλήσι να κάνω το Σταυρό μου και να ανάψω ένα κεράκι στο όνομα όλων αυτών των μανάδων της απαντοχής ψιθυρίζοντας την προσευχή του Νίκου Καρούζου:
"…Παναγία Θεοτόκε νοικοκυρά μου μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά …"
