Το μαγικό στη Γαύδο είναι η αίσθηση της απομόνωσης. Μικρό νησάκι στη μέση της θάλασσας, σύνορο ολόκληρης ηπείρου. Κέντρο και απόκεντρο.
Ο προορισμός ήταν το νοτιότερο σημείο της. Η Τρυπητή.
Μερικά χιλιόμετρα περπάτημα απ’ το χωριό του Κόρφου νότια του νησιού… Το μονοπάτι ήταν μέσα στα πεύκα και του κέδρους και έκανε τόση ζέστη εκείνη τη μέρα που η μικρότερη σκιά ήταν παράδεισος… Λίγες ώρες μετά φάνηκε η παραλία της Τρυπητής και αεράκι θαλασσινό μας πήρε τα μυαλά και την κούραση.
Άγριος τόπος, θορυβώδης. Η θάλασσα έδειχνε συνέχεια ότι δεν αστειέυεται και όπως πηγαινοερχόταν παράσερνε τις πέτρες σε τραγούδι διαρκείας.
Το μονοπάτι συνεχίζει νοητά, σκαρφαλώνεις λίγες πέτρες και βρίσκεσαι στο ακρωτήρι της Τρυπητής. Άκρη άκρη πριν τον γκρεμό προς το Λιβυκό πέλαγος, στην τελευταία γη, τοποθέτησαν πριν μερικά χρόνια μια μεγάλη καρέκλα πάνω σε πυξίδα. Για να ξέρει ο καθένας που βρίσκεται. Τι κοιτάζει και πόσο μικρός είναι μπροστα στο απέραντο της φύσης.
Στον γκρεμό από κάτω ένα άλλο τραγούδι έρχεται με φόρα. Εντελώς διαφορετικό. Άπειρα χελιδόνια που ξεκουράζονται εκεί πριν το μεγάλο ταξίδι στην επόμενη στεριά κουβεντιάζουν ασταμάτητα…
Το ηλιοβασίλεμα μας βρίσκει ήρεμους σα ‘να μαστε εκεί από πάντα…Η ζωή είναι Γαύδος.
