Μπροστά σε μια οθόνη σχεδόν όλο το 24ωρο, είχα σχεδόν ξεχάσει την αγάπη μου για τα βιβλία όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια βαριά και σκούρα έκδοση, στα σκονισμένα ράφια της βιβλιοθήκης . Στο δερμάτινο εξώφυλλο υπήρχε ανάγλυφο ένα τανκ κι έγραφε:"Για ποιόν χτυπά η καμπάνα" Έρνεστ Χέμινγουεη. Θυμήθηκα την ιστορία του… 'Ήταν πριν δέκα χρόνια σε εκείνο το γωνιακό μαγαζάκι της πόλης που πουλούσε μεταχειρισμένα βιβλία και όπως πάντα χανόμουν με τις ώρες ψαχουλεύοντας στα ράφια του λίγο πριν ή αργά το βράδυ μετά τη δουλειά. Με το που έπεσε στα χέρια μου, το πήρα δίχως δεύτερη σκέψη. «Χέμινγουεη είναι αυτός!» σκέφτηκα.
Άρχισα να ξεφυλλίζω τις πρώτες σελίδες κρατώντας σημειώσεις αλλά μετά από λίγο καιρό το άφησα στη μέση.
Από τότε πέρασαν δέκα χρόνια…
Το μαγαζάκι στην γωνία έκλεισε και μαζί με αυτό έχασα τη γωνιά που ταξίδευα στις ιστορίες ανθρώπων. Γιατί κάθε βιβλίο είχε τη δική του ιστορία. Πόσα γράμματα είχα βρει στις σελίδες τους, πόσες αφιερώσεις, σκέψεις, συναισθήματα, υπογραμμισμένες φράσεις, τσακισμένες σελίδες… Και ήρθε η ώρα τώρα δέκα χρόνια μετά να ξανά πιάσω το βαρύ σκούρο βιβλίο στα χέρια μου. Μάλλον γιατί το βάρος και η σκοτεινή του όψη πως ταίριαζαν στη ψυχολογική διάθεση των ημερών…
Άρχισα να το περιεργάζομαι, αυτή τη φορά πιο προσεκτικά. Σκουπίζοντας από πάνω του τη σκόνη , παρατήρησα ότι στο πλάι έγραφε με κεφαλαία γράμματα και μπλε στυλό:"ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ 1969".
Ξαφνιάστηκα. Όχι γιατί δεν ήξερα τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα αλλά γιατί οι ρίζες μου κρατούσαν κάπου κοντά, σε αυτόν τον "αντάρτη" τόπο. Κι έπειτα το έτος 1969 παρέπεμπε σε μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Ελλάδας: Δικτατορία και Αντίσταση κατά της Χούντας, Παναγούλης, Σεφέρης, Μίκης Θεοδωράκης, το Κίνημα του Ναυτικού, αντίσταση με σκοπό την απελευθέρωση του κράτους.
Πώς "έδεναν" άραγε εκείνα τα γεγονότα με την ιστορία του αντιπολεμικού μυθιστορήματος του Χεμινγουέη;
Ο συγγραφέας βασισμένος σε αληθινά γεγονότα όπως τα κατέγραψε ως πολεμικός ανταποκριτής στην εμφυλιακή Ισπανία, αφηγούνταν την ιστορία ενός ζευγαριού, δυο ιδεαλιστών που πολεμούσαν και έδωσαν την ζωή τους για τη Δημοκρατία… Η πρόθεση του τότε ήταν να μεταδώσει την πίστη ότι κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε ότι συμβαίνει γύρω του. Είναι υπεύθυνος, γι αυτό και υποχρεωμένος να λάβει μέρος. Όλο αυτό το «πιστεύω» βρισκόταν συμπυκνωμένο στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος, σε απόσπασμα από ένα έργο του ποιητή Τζον Ντον του 1624.
Κι εκεί που είχα αρχίσει να "κουμπώνω" σιγά σιγά τα παζλ της ιστορίας μεταξύ τους, έπεσε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μια καρτ ποστάλ…Ήταν μια καταγάλανη καρτ ποστάλ που απεικόνιζε μια ατέλειωτη παραλία. Έγραφε πάνω "Παραλία Ιαλυσοι Ρόδου" και κάτω δεξιά μια αφιέρωση:
"Στη Δέσποινα με όλη μου την αγάπη,
Κώστας."
'Ενα βιβλίο, μια καρτ ποστάλ και μια αφιέρωση αγάπης από έναν Κώστα σε μια Δέσποινα, 51 χρόνια μετά. Μισός αιώνας.
Μια ιστορία αγάπης, λοιπόν ; Ή μήπως όχι ;
Μπήκα σε σκέψεις: "Τι να έγινε άραγε αυτή η αγάπη; Και που πάνε οι αγάπες όταν τελειώνουν; Καταλήγουν στα … μεταχειρισμένα ή πορεύονται ακόμη μαζί;’’
"Τι να γύρευε άραγε ο Κώστας στη Ρόδο και η Δέσποινα στον Καλλικράτη εκείνον το Καλοκαίρι του 1969; Τι τους χώριζε; Τι τους ένωνε; Γιατί ήταν μακριά;’’
‘’ 'Η μήπως ο Κώστας δεν έστειλε ποτέ αυτήν την καρτ-ποστάλ που φύλαξε σαν σελιδοδείκτη μέσα στο βιβλίο του;".
Ξανά έπιασα το βιβλίο και γύρισα στην αρχή, λες και με καλούσε να βρω μόνη μου την απάντηση:
"Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα "Νησί" ακέραιο και ξεχωριστό, κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα κομμάτι της "ενδοχώρας", αν η "θάλασσα" πάρει μαζί της ένα σβόλο χώμα, η "Ευρώπη" λιγοστεύει, σαν να ήταν ένα "Ακρωτήρι" ή σαν να ήταν ένας "Πύργος", "φίλων" σου ή "δικός" σου ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην "Ανθρωπότητα". Γι' αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η "καμπάνα" για "σένα" χτυπά. – Τζον Ντον –
