Να 'ναι άραγε αρκετό για να σας γεμίζει ελπίδα; Αυτό το φως, που πιότερο πηγάζει από το δικό μας βλέμμα όταν σας αναζητάμε ή όταν σας υποδεχόμαστε;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι…
Φως… Στη διάρκεια της ημέρας σε γεμίζει με την ψευδαίσθηση της ασφάλειας… Σε χαϊδεύει στο πρόσωπο, κλείνεις τα μάτια,προσεύχεσαι, σφίγγεις τις γροθιες και αγκαλιάζεις το παιδί σου…θα φτάσεις…το θές…παρακαλάς…τα καταφέρνεις…Χαμογελάς! Ξορκίζεις την αγωνία σου στο απέραντο μπλε..
Τη νύχτα όμως;
Πόση δύναμη και πόσο κουράγιο να σε γεμίζει το φώς; Αυτό το φώς που ξεπηδάει από τη μεγάλη φωτιά που ανάβουμε για σένα… Με ξύλα από άλλες ξύλινες βάρκες που ήρθαν πριν από σένα.. Αυτά τα ξύλα, ξέρεις, έχουν μια φλόγα όλο πίστη. Και αυτό το φως είναι που έχουμε πάντα σαν φάρο αναμμένο, να σε οδηγεί, να σε κρατάει μαχητή… δε χρειάζεται να κλείσεις τα μάτια τώρα, τα κρατάς ορθανοιχτα, εστιάζεις στο φώς… Αδημονείς… Να φτάσεις…να λυτρωθείς… Έρχεσαι…
Εκεί εμείς, για σένα. Με βλέμμα καθάριο και λαμπερό, γεμάτο αγάπη, ανακούφιση, με γρήγορες κινήσεις, να σε απομακρύνουμε από αυτή τη βάρκα που σε έφερε… να σε τραβήξουμε από τα βράχια… Να σε υποδεχτούμε… ζεστά ρούχα, μια αγκαλιά, όμορφα λόγια κοιτώντας σε, πάντα στα μάτια.
Πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που κοιτάχτηκες με κάποιον ξένο στα μάτια χωρίς να φοβάσαι;
Το πρώτο φωτεινό βλέμμα στη νέα γη…
Θα το θυμάσαι πάντα…Το ξέρω…Το νοιώθω… όποτε ξανά κι αν φοβηθείς αυτό το πρώτο βλέμμα θα σου θυμίζει πάντα την ελπίδα…
Κράτα την πάντα ζωντανή!
