Τις περισσότερες φορές, τα συναξάρια των ανθρώπων, δύσκολα επιδέχονται εξωτερικές παρεμβάσεις.
Αφηγούνται βίους ταπεινούς μα και ματαιόδοξους, βίους γεμάτους αγάπη μα και φθόνο, βίους με ανεξίτηλα επίγεια ίχνη αλλά και βίους που η μηχανή του χρόνου τούς συνέθλιψε σε μια προσπάθεια κονιορτοποίησης κάθε στίγματος στο χωροχρόνο.
Όσο περνούν οι μήνες και τα χρόνια, ο Γκιώνης παύει να μας κρατάει τις νύχτες συντροφιά… αποκαμωμένος από το στριμωξίδι που του προκαλούν οι κραυγές των ανθρώπων.
Και τ’ αστέρια, έπαψαν να φωτίζουν και εκείνα από τις ουράνιες στράτες τα σφαλιστά παραθυρόφυλλα στα στενά δρομάκια του κόσμου…
Ενός κόσμου όπου οι στιγμές του μοιάζουν με παράπονο στην απεραντοσύνη του σύμπαντος…
MEDIA
Photo gallery
Video
Sound file
Συλλογές
Σχόλια
