Η ποίηση είναι μια πραγματικότητα που ουδεμία σχέση έχει μ΄ αυτήν.
Την καταγράφει, μα την ξεπερνά με λεκτικά και νοητικά άλματα. Η ποίηση παίρνει τον άνθρωπο από τη γη και του δίνει φτερά να πετάξει στα επτά χρώματα της ίριδας, να λουστεί μαζί τους, να εξαϋλωθεί και μετά να ξαναενωθεί με το σύμπαν τον προσκαλεί…
Τί θα ’ταν ο άνθρωπος χωρίς την ποίηση ;
Στίχος πεζός, λέξη μονότονη, γκρίζα ημέρα σκοτεινή. Τα χρώματα θα ’ταν θολά μέσα στο πρίσμα της αλήθειας, τα βλέμματα θα ’ταν κενά – να περιμένουν κάποιον δε θα είχαν-. Η ποίηση είναι προσδοκία και υπόσχεση, είναι μετουσιωμένος πόνος σε λέξεις, είναι λέξεις που αποποιούνται την αρχική και ταπεινή τους σημασία, χωρίς φτιασίδια περιττά. Η ποίηση είναι ανάγκη κι αγώνας μαζί του ανθρώπου να γίνει Άνθρωπος, το βλέμμα να ορθώσει προς τα άνω, το θείο πρόσωπο με δέος ν’ αντικρύσει και ν’ αναμετρηθεί με το μέσα του.
‘’ Ακροβατώντας στους νεολογισμούς της σκέψης σου, γκρεμοτσακίστηκα.’’
Φωτο: Wikimedia
