Πριν πάω σε ενα από τα σχολεία υποδοχής που μου είχαν ορίσει, πέρασα απο τον Ελαιώνα. Ήθελα να αγκαλιάσω τον Μοχάμεντ και τα άλλα παιδιά στη πρώτη αυτή ημέρα σχολείου. Ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε. Το πουλμαν θα ερχόταν στη 1.30 μμ αλλά από τις 12 τουλάχιστον τα παιδάκια είχαν κάνει σειρές για το ποιος θα μπει πρώτος στο πούλμαν. Είχαν φορτώσει στις πλάτες τις σχολικές τσάντες που τους είχαν χαρίσει οι οργανώσεις και φώναζαν συνθήματα: "ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο !!! ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο!!!!!". Αυτές οι τσάντες δεν βγήκαν ουτε στιγμή απο τις πλάτες τους. Σα να είχαν κολλήσει πάνω τους. Έφυγα πριν τα πούλμαν και πήγα στο σχολείο που μου ειχαν πει. Από εξω παρά την εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ και την ανακοίνωση του Συνήγορου, υπήρχαν κάμερες και δημοσιογράφοι.
Στην αίθουσα εκδηλώσεων είχε τοποθετηθεί ενα μεγάλο τραπέζι με λιχουδιές και χυμούς. Τετράδια και μολύβια περίμεναν τα παιδιά στα θρανία. Δώρα από την εκκλησία. Μια ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε κι εδώ.Δάσκαλοι, γονεις, εθελοντές και διάφοροι τοπικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στις αιθουσες. Τηλεφωνήματα, γέλια, ανυπομονησία. Τα παιδιά του ολοήμερου ξέφευγαν από τη επίβλεψη των εφημερευόντων για να τρυπώσουν στην αίθουσα και να τσεκάρουν μπας και είχαν μπει τα προσφυγάκια και δεν τους το είχε πει κάνεις. «Μα γιατι αργούν;" μας ρωτούσαν συνεχώς.
«Πως αισθάνεσαι;» ρώτησα μερικά.
"Ανυπομονησία…Αγωνία…Αισθάνομαι Περιέργεια".
Κάποια είχαν μάχη μέσα τους. Από τη μία κάποιος τους είχε μεταφερει το μήνυμα : «Να προσέχετε τα πράγματά σας μην σας τα κλέψουν!» Αλλά από την άλλη ειχαν δουλέψει το θεμα πολύ καλά με τους δασκάλους τους. «Πιστεύετε στ' αλήθεια πως μπορεί να σας κλέψουν τα πράγματα;" ρωτησα την παρέα που είχε θέσει τη σκέψη αυτή.
«Ακόμα και αν συμβεί αυτό θα καταλάβω… Δεν θα στεναχωρηθώ!", είπε ένα κορίτσι.
Το πούλμαν ήρθε. Η πύλη άνοιξε. Και τα παιδιά των προσφύγων μπήκαν μέσα στο προαύλιο του σχολείου. Αυθόρμητα όλος ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Σαν να υποδεχόμαστε ολυμπιονίκες που είχαν κερδίσει σπουδαία μετάλλια… Τα παιδάκια γελούσαν σαστισμένα.
Αφου κάθισαν στα θρανία, ένας από τους παλιούς μαθητές του σχολείου, αραβόφωνος, βοήθησε στη διερμηνεία. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε καταφέρει πολλά. Μετά πήραν το λόγο οι δάσκαλοι και ο διευθυντής. Μετά έπαιξαν παιχνίδια γνωριμιας. Ενας Αφγανός μπομπιρας ρώτησε : «Μα γιατί είστε όλοι τόσο χαρούμενοι που ήρθαμε; Δεν το καταλαβαίνω» (που να σου εξηγούμε μικρουλη!) Μπήκαν τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου και τραγούδησαν ελληνικά τραγουδια στα παιδάκια που κοίταγαν με τα μάτια και το στόμα διάπλατα.
Εκεί ξέσπασα σε κλάματα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω. Τα παιδιά αυτα τα ξέρω απο τις δράσεις στον Ελαιώνα. Με κάποια είχα παιξει μαζί τους και πάνω στις λάσπες της Ειδομένης… Τα ίδια αυτα παιδιά τώρα βρίσκονται πάνω στα πράσινα ελληνικά θρανία… κρατούν μολύβι και μπλε τετράδιο.. Κάποια από αυτα δεν έχουν πάει ποτε σχολείο εξαιτίας του πολέμου…
Την ώρα που τα βάζαμε στο πουλμαν για την επιστροφή, η Φατιμέ με ρώτησε, πότε θα ξαναέρθουν εκδρομή στο σχολείο.
"Κάθε μέρα εδώ θα ερχεσαι Φατιμέ"…
Με ρώτησε άλλες 2 φορές μηπως και δεν το κατάλαβε καλά…
"Κάθε μέρα εδώ θα είσαι Φατιμέ".
"Κάθε μέρα εδώ".
Και η παρουσία σου θα αλλάζει λίγο λίγο την χώρα μου και θα την κάνει πιο όμορφη και πολύχρωμη!
φωτογραφία:google
