Ίσως να αναρωτηθεί κανείς πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μια στοιχειώδης παιγνιώδης δραστηριότητα στη θεραπεία παιδιών που δεν μιλούν, δεν συμβολοποιούν και δεν παίζουν, και στα οποία η επανάληψη και η ενασχόληση με το σώμα έχουν συνήθως επιθετικό χαρακτήρα,δηλαδή δεν συνδέονται με ευχαρίστηση. Τα δυο μικρά παραδείγματα είναι από την θεραπεία δύο αυτιστικών παιδιών.
Λένα (3 χρονών)
Με την Λένα, το μέσο ήταν η φωνή και το τραγούδι. Η μόνη στιγμή που η τρίχρονη Λένα ήταν ήρεμη και λίγο χαμογελαστή ήταν όταν «έπαιζε» με τη φωνή της. Σκέφτηκα λοιπόν θα μιμηθώ όσο καλύτερα μπορούσα και τον τόνο και την ένταση της φωνής της.
Μετά από μερικές συνεδρίες, και η Λένα και εγώ αρχίσαμε να παραλλάσουμε το τραγούδι μας.
Για πολλούς μήνες οι παραλλαγές αυτές φαίνεται να εξέφραζαν πολλά συναισθήματα:χαρά, θυμό, χαλάρωση. Αργότερα εγώ τραγουδούσα τραγούδια με λόγια και η Λένα μουρμούριζε μελωδία.
Η πρώτη λέξη που είπε η Λένα ήταν «τραγούδι».
Πήρε πολύ καιρό το είδος αυτό της παιχνιώδους δραστηριότητας να συνδεθεί με τη σχέση της Λένας μαζί μου, αλλά και με τη σχέση της με τον πραγματικό εξωτερικό κόσμο της.
Κώστας (5 χρονών)
Ο πεντάχρονος Κώστας δημιούργησε έναν πρώτο μεταβατικό χώρο μέσω του καθρέφτη και της μίμησης.Στην αρχή έκανε υπερβολικές γκριμάτσες και κινήσεις με μεγάλη ένταση μπροστά στον καθρέφτη.
Όταν μπήκα και εγώ στον καθρέφτη και άρχισα να μιμούμαι τις εκφράσεις και τις κινήσεις του, ο Κώστας χάρηκε πολύ και μαζί ξεκινήσαμε ένα μιμητικό παιχνίδι, στο οποίο προστέθηκαν σταδιακά αντικείμενα παιχνίδια και λόγια. Αυτό ήταν ένα άτυπο γουινικοτιανό squiggle game, δηλαδή μια δυαδική δημιουργία μέσα σε μια διαλεκτική σχέση δύο διαφορετικών ανθρώπων, όπου ο καθένας διατηρεί την ατομικότητά του.
Η παιχνιώδης αυτή δραστηριότητα βοήθησε στο πέρασμα από μια κατάσταση μοναδικότητας (oneness),δηλαδή το παιδί με τον εαυτό του, στη σχέση με τον άλλον.
Πηγή: '' Εσωτερική και Εξωτερική πραγματικότητα ''
«Το παιχνίδι στην παιδική ηλικία: Μετάβαση στη δευτερογενή ψυχική διεργασία»- Όλγα Μαράτου
Φωτογραφία: bruno-dc
Φωτογραφία: bruno-dc