Αν και μέρες ίδιες με όλες τις άλλες, μέρα αρχίζει- νύχτα τελειώνει, φως και σκοτάδι εναλλάσσονται στην ορισμένη ώρα, κάτι, θαρρείς, αλλάζει… Πάνω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα φωτισμένα λαμπιόνια των προσδοκιών μας, κρέμονται σε ψεύτικα κυπαρισσί κλαδιά… εκεί ίπτανται κι οι ελπίδες του κόσμου ολάκερου θαρρείς…
Εκεί, πάνω στο δέντρο, κάτω απ' το δέντρο, μέσα στην κάλτσα, κάτι περιμένουμε να βρούμε το πρωί: έναν έρωτα, μια δουλειά, το κουράγιο να συνεχίσουμε….κάποιον να κατεβεί από την καμινάδα προσδοκούμε…κι ας μην και εντελώς Άγιος!
Με θλίβουν οι μέρες αυτές… και πολλούς ακόμη φαντάζομαι…
Τα οιαδήποτε κάμποσα δικά μου, ελάχιστα γίνονται,
τα κάποια ελάχιστα άλλων, υπενθυμίζουν επιτακτικά την ηθική ένδεια ενός κόσμου υποκριτικού.
Όλες οι γιορτές της αγάπης, πόσο ψεύτικες! Από μικρή που ήμουν, παράταιρες μού φαίνονταν ή ήμουν εγώ σε αυτές…
Ημέρες αργιών, απεργιών, νηστειών, θυσιών και μετά υπερβολών!
Πόσο αλλόκοτες ημέρες!
" Τι θα κάνετε τις γιορτές" ; ρωτάνε…
" Πού θα πάτε" ; ξαναρωτάνε! Μιλούν για το φόρεμα και το μακιγιάζ του ρεβεγιόν, της Σταχτοπούτας το γοβάκι να φορέσουν, πως βιάζονται…
και ξανά μετά μες τις στάχτες… αστείο και θλιβερό μαζί…
Προσπαθώ να το δικαιολογήσω, η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει, σκέφτομαι, να παγώσει το χρόνο σε μέρες γιορτής, μπας και ξορκίσει το κακό…Να φορέσει ο κόσμος κόκκινο και λαμπερό κραγιόν και να χαμογελάσει κατάμουτρα στη δυστυχία του θέλγεται…
Μα μέσα μου, πάλι δεν πείθομαι… όλο αυτό σκηνικό, αστείο μού φαίνεται… γκροτέσκο κατάλοιπο θλίψης κι απόγνωσης… δεν είναι αυτό ο άνθρωπος, εύχομαι!
Έχει η αγάπη ημέρα; ρωτάω κι η απάντηση έρχεται ή δεν έρχεται από το χιονισμένο ή όχι Χριστουγεννιάτικο δέντρο μου.
Ηχώ κι αντίλαλος μαζί, στου κόσμου μου το κουρασμένο το σώμα…
Φωτογραφία: tartx
