«Οι λέξεις, οι αγγλικές λέξεις είναι γεμάτες από ηχώ, από αναμνήσεις, από σχέσεις -φυσικές. Έχουν βγει έξω, βρίσκονται στα χείλη των ανθρώπων, στα σπίτια τους, στους δρόμους τους, στα χωράφια τους, για τόσους πολλούς αιώνες. Και αυτή είναι μία από τις βασικές δυσκολίες στην καταγραφή τους σήμερα: είναι τόσο γεμάτες με νοήματα, μνήμες, ώστε έχουν συνάψει πολλούς διάσημους γάμους.
«[…] Σήμερα είναι αρκετά εύκολο να εφεύρει κανείς νέες λέξεις και να τις χρησιμοποιήσει. Πετάγονται στα χείλη κάθε φορά που βλέπουμε κάτι καινούριο ή αισθανόμαστε μια καινούρια αίσθηση: αλλά δεν μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε γιατί η γλώσσα είναι παλιά»
« [… ] Ίσως αυτή να είναι (η) πιο εντυπωσιακή ιδιαιτερότητα (των λέξεων) -η ανάγκη τους για αλλαγή. Αυτό γίνεται επειδή η αλήθεια που προσπαθούν να συλλάβουν έχει πολλές πλευρές και την αποκαλύπτουν με το να είναι οι ίδιες πολύπλευρες, αναβοσβήνοντας πρώτα κατά έναν τρόπο, στη συνέχεια με έναν άλλο. Έτσι, σημαίνουν ένα πράγμα για κάποιον άνθρωπο, κάτι άλλο για κάποιον άλλο: είναι ακατανόητες σε μία γενιά, ξεκάθαρες στην επόμενη. Και είναι εξαιτίας αυτής της πολυπλοκότητάς τους που επιβιώνουν».
«Τέλος, και πιο εμφατικά, οι λέξεις -όπως εμείς- για να ζήσουν άνετα, χρειάζονται την προστασία της ιδιωτικής ζωής. Αναμφίβολα θα ήθελαν να σκεφτούμε και θα ήθελαν να αισθανθούμε πριν τις χρησιμοποιήσουμε. Αλλά τους αρέσει, επίσης, να κάνουμε ένα διάλειμμα, να χάσουμε τη συνείδησή μας. Η ασυνειδητότητά μας είναι η ιδιωτικότητά τους. Το σκοτάδι μας είναι το φως τους. Αυτή η παύση έγινε, αυτό το πέπλο σκοταδιού έπεσε για να δελεάσουμε τις λέξεις να έρθουν μαζί σε έναν γρήγορο γάμο που αποτελούν την τέλεια εικόνα της αιώνιας ομορφιάς. Αλλά όχι- τίποτε τέτοιο δεν θα συμβεί απόψε. Αυτοί οι μικροί φουκαράδες (οι λέξεις) έχουν χάσει την ψυχραιμία τους, αρνούνται να βοηθήσουν, είναι ανυπάκουοι, χαζοί. Τι μουρμουρίζουν; "Ο χρόνος τελείωσε. Σιωπή!"»
Πηγή: BBC Britain. Μετάφραση από μια σπάνια ηχογράφηση της μυθιστοριογράφου Βιρτζίνιας Γουλφ στο πλαίσιο της σειράς «Words Fail Me» του BBC, το 1937
