Όταν η οικογένεια ήταν ακόμα ενωμένη και τα παιδιά μικρά, οι μέρες των Χριστουγέννων ήταν μεν κουραστικές αλλά ήταν απέραντα μαγικές. Τις φτιάχναμε έτσι για να ξεχωρίζουν, αλλάζαμε τις καθημερινές μας συνήθειες σα για να ξορκίσουμε τη ρουτίνα. Αναμέναμε το καλύτερο και πιστεύαμε ότι θα ρθει. Λίγο τα κουράγια που ήταν περισσότερα, το οικονομικό πιο ελεγχόμενο μα ειδικά τα παιδιά που χαίρονται με το ελάχιστο αρκεί να το δώσεις με αγάπη, έκαναν αυτές τις μέρες χαμογελαστές, τρυφερά φουριόζες.
Μικρές μαζώξεις με λίγους φίλους, βόλτες σε στολισμένους δρόμους και πάρκα και γινόμαστε παιδάκια μαζί με τα παιδάκια.
Δεν γίνεται να μη χαμογελώ όταν σκέφτομαι εκείνες τις εποχές. Πετούσα την χρυσόσκονη μου με κάθε ευκαιρία. Ακόμα και στην κέτσαπ που έβαζα στη μακαρονάδα. Την σχεδίαζα καρδιά ή έλατο.
Μετά η οκογένεια μειώθηκε και έγιναν αμήχανες εκείνες οι μαζώξεις. Μισοί εδώ άλλοι μισοί σε άλλο σπίτι αντάλασσαν χρόνια πολλά με το μυαλό στους άλλους μισούς που λείπουν μέχρι που αραίωσαν για να γλυτώσουμε τις άβολες στιγμές.
Κανένα πνεύμα καμιάς γιορτής πουθενά στον κόσμο δε θέλει περίπλοκες καταστάσεις. Θέλει χρυσόσκονες αλλιώς κρύβεται.
Τα παιδιά μεγάλωσαν και πήγαιναν βόλτες με τις παρέες τους.
Την τελευταία φορά που στόλισαμε δέντρο σπίτι μας δεν ήταν κανείς εκεί τη μέρα των Χριστουγέννων να ανάψει τα λαμπάκια κι έτσι την επόμενη χρονιά δεν το στολίσαμε καθόλου.
Αφαιρώντας την χρυσόσκονη που με επιμέλεια πετούσαμε πάνω από τις γιορτινές μέρες έγιναν τα λαμπιόνια απλές λάμπες που μισοχαλασμένες αναβοσβήνουν. Οι Αη Βασίληδες στα μπαλκόνια έγιναν χοντρούληδες γέροι που κινδυνεύουν να γκρεμοτσακιστούν από τα κάγκελα… Και εκείνη η χαρά που πρέπει να νιώθουμε οπωσδήποτε ήρθε και έκατσε βάρος στο στήθος γιατί η χαρά των άλλων χρειάζεται τη δική μας για να ισορροπεί.
Ήμουν βέβαιη πως το είχα χάσει το πνεύμα των Χριστουγέννων μέχρι προχτές που μπήκα στο σπίτι μου το βράδυ. Όλα ήταν σκοτεινά και ήσυχα. Προχώρησα από συνήθεια προς το δωμάτιο του μικρού γιου και βλέπω χρυσόσκονη… Δυο μικρά κεριά πάνω στο τραπεζάκι έστελναν φως απαλό στο χώρο και έφεγγαν μαγικά μια γυάλινη σφαίρα που στεκόταν μέσα της ένας άγγελος. Το χιόνι της σφαίρας τρελοπετούσε γύρω του και το φως των κεριών στο σκοτάδι το έκανε να λάμπει χρώματα.
Κι άλλη χρυσόσκονη…
Το κεφάλι του ακουμπούσε απαλά στα μακρυά ξανθά μαλλιά της… Άκουγα τις σκέψεις τους να πηγαινοέρχονται αργά σε χορό ερωτικό, αγαπησιάρικο.
Τους άφησα ήσυχους και πήγα προς την κουζίνα. Έβαλα τη μακαρονάδα στο πιάτο και γέμισα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Χρυσόσκονη πάλι στο σπίτι.
Πήρα την κέτσαπ και σχεδίασα μια καρδιά στη μακαρονάδα.
Ίσως να στολίσουμε πάλι το δεντράκι φέτος.
Φώτο:Allegra Julliet
