Στα Χανιά έζησα μέχρι τα έντεκά μου.
Εκεί χτίστηκε δηλαδή σαν καστράκι η πιο μαγική, η πιο θαυμαστή ηλικία της ζωής, καστράκι που πάντα καταφεύγουμε στα όνειρα, στα δύσκολα, στις συγκρίσεις. Τα Χανιά βέβαια είναι ασύγκριτα, πράγμα που πλήγωσε παντοτινά την ψυχή μου με την πιο ζόρικη πληγή: τη νοσταλγία. Η νοσταλγία είναι όλο και πιο νωπή, όσο μεγαλώνεις ματώνει. Ευγνωμονείς που έζησες τέτοιο παραμυθένιο προνόμιο, αλλά και προνόμιο δυσμενές, σε καθηλώνει σε μια στέρηση πάντα.
Τα περισσότερα Χριστούγεννα στα Χανιά τα έζησα μέσα στο σπίτι. Υπήρξα πολύ αδύνατο κοριτσάκι και μάλλον φιλάσθενο. Η μητέρα μου έτρεμε την υγρασία του χειμώνα και δεν ήθελε να περάσω πάλι στο κρεβάτι τις γιορτές. Ούτε εγώ ήθελα. Το να γριπιάζεις με πυρετό αξίζει μόνο όταν είναι μέρες σχολείου! Τις γιορτές είναι δυστυχία μεγάλη.
Μου άρεσε όμως μέσα στο σπίτι τις γιορτές.
Η μητέρα μου αγόραζε πάντα ένα κυπαρίσσι “με κορυφή” και το έστηνε πλάι στο ραδιόφωνο. Η κούτα με τα στολίδια, μοτίβο γιορτής που επαναλαμβάνεται. Την κατέβαζε από μια ντουλάπα και η μαγεία άρχιζε για μισό μήνα. Από την κουζίνα φτερούγισαν οι μυρωδιές, βουτυρένιοι κουραμπιέδες, φοινίκια. κι εκείνα τα θρυλικά παστιτσάκια της με ένα κομματάκι κυδώνι πάνω. Ήταν και οι κάρτες που έστελναν θείες από Λονδίνο ή Αμερική. Κύριοι με ημιψηλα, κυρίες με κάπα και κουκούλα, χιόνια, και η εκθαμβωτική χρυσόσκονη που δεν είχε φτάσει ακόμα στις ελληνικές κάρτες. Τέτοιες εικόνες ζωντάνευαν τον Ντίκενς που διάβαζα.
Από το πίσω παράθυρο του δωματίου μου, μέσα από την παγωμένη άχνα, κοιτούσα έξω και όσα φανταζόμουν να γίνονται στην πόλη. Στα Καταστήματα, στην Αγορά, στου Μπαρμπόπουλου, στην Τέρψη, στο Σαντριβάνι. Δεν με πολυπείραζε που δεν με άφηναν να πάω γιατί εγώ την φαντασία μου την είχα ασκήσει από την κούνια. Μπορούσα εύκολα να βρίσκομαι όπου θέλω.
Κοίταζα και το Ρολόι του Κήπου μακριά, κοίταζα επίμονα κι ένα αυστηρό οίκημα από κάτω, το πιο μαγικό από όλα. Μέσα εκεί βρισκόταν η Σχολή Ρυθμικής, το όνειρο των ονείρων! Η μαμά μου δεν με άφηνε να γραφτώ γιατί ήμουν πολύ αδύνατη και φοβόταν μη με παρακουράσουν οι ασκήσεις. Τις φορές που κατάφερα και τρύπωσα θα τις θυμάμαι σαν τον παράδεισο του κάποτε. Το πιάνο παίζει, τα πόδια των κοριτσιών με τις πουέν, ο απαλός κρότος τους στο ξύλινο πάτωμα, η μπάρα που στηρίζονται σαν κύκνοι τα χέρια…
Χριστούγεννα και να κοιτώ εκείνο το οίκημα από το πίσω παράθυρο, μέσα από την άχνα στο παγωμένο τζάμι, είναι η πιο αγαπημένη εικόνα της ζωής, και της φανταστικής ζωής που έζησα.
Φωτο: Haleigh Adams
