Ποτέ μην ξεχνάτε τις ρίζες σας…
Το ταξίδι μου στην Επιστήμη ξεκίνησε από τη γενέτειρά μου στα Χανιά της Κρήτης. Όταν ήμουν 10 ετών, ο πρώτος γιος της μεγαλύτερης αδελφής μου διαγνώστηκε με αυτισμό υψηλής λειτουργίας. Ο ανιψιός μου ήταν η πρώτη μου έμπνευση και από τις προπτυχιακές μου σπουδές και εξής το πάθος μου για το πεδίο συνεχίζονταν να μεγαλώνει και με οδήγησε στις ΗΠΑ.
Από τότε είμαι ευλογημένος με μια εξαιρετική καριέρα. Με δεδομένο αυτό και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας, ειδικά στον τομέα της υγείας, έχω πάντα την αίσθηση μιας μεγάλης ευθύνης να επιστρέψω. Γι' αυτό μέρος του έργου μας συνδέεται με την Ελλάδα.
Τα σημαντικότερα ερευνητικά επιτεύγματα της ομάδας μου έως τώρα περιλαμβάνουν: το σχεδιασμό καινοτόμων θεραπειών για δυσφαγία που δοκιμάζονται σε ασθενείς με νευρολογικές διαταραχές, παρέχοντας τα πρώτα στοιχεία για τη χρήση της τηλεϊατρικής στη θεραπεία της δυσφαγίας και τη συλλογή και δημοσίευση των πρώτων ελληνικών επιδημιολογικών δεδομένων για τη δυσφαγία , προκειμένου να υποστηρίξει το πεδίο και τους ασθενείς στην Ελλάδα.
Ένα μήνυμα που καθοδήγησε τη ζωή μου μπορεί να συνοψιστεί σε ένα κρητικό δίστιχο: “Ποτές δεν πρέπει τα κλαδιά τις ρίζες να ξεχνούνε, γιατί οι ρίζες σα χαθούν κι αυτά θα ξεραθούνε…» που σημαίνει ότι "Τα κλαδιά ενός δέντρου δεν πρέπει ποτέ "να ξεχνάνε" τις ρίζες τους, γιατί αν οι ρίζες πεθάνουν, τα κλαδιά θα μαραθούν … "
