Ζούμε σε μια πόλη που σφύζει από ζωή και μιζέρια ταυτόχρονα και είμαστε ανίκανοι να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που μας έχουν πραγματικά ανάγκη. Πηγαίνοντας συχνά στο κέντρο, βλέπω ανθρώπους να ζητιανεύουν, άστεγους να κοιμούνται κι εμείς να τους προσπερνάμε, σαν να μην υπάρχουν καν μπροστά μας. Γυρίζω σπίτι και με καταβάλλει μια θλίψη και οργή που δεν μπορώ να τους βοηθήσω και που νιώθω ότι ανήκω σε όλο αυτό το πλήθος, που απλά δεν κάνει τίποτα απολύτως. Γεννιούνται μέσα μου αναπάντητα ερωτηματικά για το πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι, πώς θα ανταπεξέλθουν σε όλη αυτή τη τραγική κατάσταση της πόλης, που δεν βλέπω έστω έναν άνθρωπο να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον και να κάνει κάτι σπουδαίο κι ουσιαστικό. Θύμωσα με τον εαυτό μου κι έβαλα πείσμα να ψαχτώ και να βοηθήσω όσο μπορώ κι όπως μπορώ. Κι επειδή οι σοφοί μας δάσκαλοι έλεγαν:
"Όποιος θέλει πραγματικά να βρει κάτι το βρίσκει στο δρόμο του!"
έτσι κι εγώ αποφάσισα να βρω μια ομάδα αλληλεγγύης και να προσφέρω με τον τρόπο μου. Συμμετέχοντας σε μια τέτοια δράση είδα πόσο άξιο είναι να προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό σε έναν άνθρωπο που ζει ολομόναχος στους δρόμους. Βλέπω ανθρώπους, με μάτια λυπημένα, που προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο τους πίσω από ένα χαμόγελο. Όμως κάθε φορά που τους συναντώ παίρνω δύναμη από αυτούς κι εκείνοι κουράγιο από εμένα. Είναι πολύ περίεργο για να το εξηγήσεις όλο αυτό αλλά συγχρόνως πολύ δυνατό όταν το ζήσεις! Θυμάμαι ανθρώπους να με περιμένουν τις Κυριακές σε μια γωνιά και να καρτερούν τη παρουσία μου. Κι αυτό γιατί εκτιμούν αυτό που τους δίνεις, αφού ξέρουν πως το κάνεις με την ψυχή σου. Ο παππούς μου, από μικρή μου ‘λεγε ιστορίες διάφορες κι εγώ καθόμουν με τις ώρες να τον ακούω να λέει:
"Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια, μα όταν δίνεις γεμίζει η ψυχή!"
Πόση αλήθεια σε μια απλή φράση γεμάτη από νόημα! Λόγια μεστά αλλά προπαντός επίκαιρα. Πριν λίγο καιρό γνώρισα έναν πολύ ιδιαίτερο γεροντάκο. Τον έβλεπα που πηγαινοερχόταν στις συναντήσεις μας. Καθόταν σε μια γωνίτσα χωρίς να ενοχλεί κανέναν κι αν περίσσευε φαγητό έπαιρνε μόνος του, αν πάλι δεν έμενε φαΐ χαμογελούσε και μας έλεγε "δεν πειράζει, εσείς να είστε καλά παιδιά μου".
Έμεινα για πολλές μέρες προβληματισμενη μέχρι να τον ξανασυναντήσω. Στο επόμενό μας μαγείρεμα περίμενα να τον δω και να του δώσω ένα πιάτο φαγητό. Καθώς μοίραζα στα άτομα που ήταν εκεί ξαφνικά τον βλέπω να 'ναι πίσω από ένα δέντρο. Μόλις με είδε χαμογέλασε και πλησιάζοντας τον μου λέει:
– Αυτό που κάνεις είναι χάρισμα,είναι ευλογία και εύχομαι να συνεχίσεις να μας δίνεις δύναμη με το χαμόγελο σου και τροφή για σκέψη στη συνείδηση μας. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι κι ας μας δείχνουν πάντα κάτι διαφορετικό!
Αυτά τα λίγα λεπτά συζήτησης μαζί του ήταν τα πιο σημαντικά μαθήματα για τον εαυτό μου. Φεύγοντας με ευχαρίστησε που τον άκουσα και βεβαιώθηκε ότι θα κάνω πράξη τα όσα μου είπε ο ίδιος. Ήθελα να κλάψω από συγκίνηση, γιατί ένας άγνωστος άνθρωπος μου είπε δύο πολύ φιλοσοφημένες κουβέντες. Εκεί κατάλαβα ότι η ζωή μας είναι τόσο μικρή και πως εδώ είμαστε για να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και για να βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπο μας, γιατί αύριο, μεθαύριο μπορεί να είσαι εσύ στη θέση του.
Αν σκεφτείς ότι δεν είμαστε απολύτως τίποτα, τότε ίσως συνειδητοποιήσεις την αξία της ίδιας της ζωής. Μικρός ο κόσμος κι εμείς περαστικοί, μα ένα πράγμα να θυμάσαι:
– Όπου κι αν είσαι, ότι κι αν κάνεις να ζεις με αγάπη.
Φωτογραφίες: photoaid
