Στα 18, δύο πράγματα μου άρεσαν. Η μουσική και η φωτογραφία.
Προσπάθησα να τα συνδυάσω κάνοντας ραδιόφωνο, μία μουσική εκπομπή που μιλούσε για την τέχνη και την φωτογραφία. Όπως κάθε νέος που τελειώνει το σχολείο υπήρχαν δύο σενάρια σχετικά με την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Είτε να νόμιζα ότι ήξερα τι ήθελα να κάνω (επαγγελματικά) είτε, το πιο ρεαλιστικό, να μην έχω ιδέα. Εγώ ανήκα στην πρώτη κατηγορία, και ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να γίνω φωτογράφος. Αν και δεν είχα καν κάμερα, είχα καταφέρει να περάσω το πάθος μου για την φωτογραφία μέσα από την εκπομπή μου. Μάλιστα προσπαθούσα μέσα από την δουλειά μου στο ραδιόφωνο να συγκεντρώσω κάποια χρήματα για να αγοράσω μία. Βέβαια για να πάρω μία αξιοπρεπή φωτογραφική κάμερα θα έπρεπε να εργάζομαι για έξι μήνες χωρίς να έχω άλλα έξοδα. Η αισιοδοξία της νεότητας δεν με άφηνε όμως να απογοητευτώ. Στο ραδιόφωνο εργάστηκα για αρκετά χρόνια αργότερα, αλλά τον πρώτο χρόνο μετά την πρώτη μου εμπειρία στον τοπικό σταθμό, θα έφευγα στην Αθήνα για να πάω να σπουδάσω παιδαγωγικά που είχα περάσει. Τον τελευταίο μήνα πριν τελειώσω την εκπομπή, βρίσκω στο στούντιο, ένα κουτί για εμένα από έναν ακροατή με το σημείωμα:
“Ακολούθησε το όνειρο σου”
Δεν το άνοιξα, γιατί είχα αργήσει να φτάσω στον σταθμό και έπρεπε να αρχίσω την εκπομπή. Όταν τελείωσα την εκπομπή έφτασα σπίτι, και άνοιξα το κουτί. Ήταν μία φωτογραφική μηχανή, και μάλιστα πολύ εντυπωσιακή.
Εκείνο το βράδυ έκανα όνειρα. Έβλεπα φωτογραφίες μου να τυπώνονται σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά, και παντού υπήρχε το όνομα μου. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη.
Στην πραγματική ζωή τώρα, η μηχανή ήταν μία ρεπλίκα Sony με φιλμ, πολύ προσεγμένη απομίμηση αλλά όχι λειτουργική. Θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί σε ταινίες εποχής στην σκηνή που ένας παπαράτσι κινηγάει τον ήρωα της ταινίας να του πάρει μία δήλωση. Η ιδέες που άνθισαν από αυτό το απρόσμενο δώρο και με απέσπασαν για λίγο από το προβλεπόμενο μέλλον μου στην παιδαγωγική, αφού με έκαναν να σκέφτομαι περισσότερο την φωτογραφία. Ωστόσο εξακολουθούσα να μην έχω μια κάμερα με την οποία θα μπορούσα να εξασκηθώ. Ένα μήνα αργότερα έφυγα για την σχολή μου στην Αθήνα. Ωστόσο άφησα το απρόσμενο δώρο πίσω, για να μην αποσπά την σκέψη μου από σχολή μου.
Από το πρώτο τρίμηνο είχα καταλάβει ότι δεν με ενδιέφερε η σχολή και αναζητούσα να βρω άλλες διεξόδους. Έκανα μαθήματα θεάτρου, και ξεκίνησα να κάνω εκπομπή σε ένα ραδιόφωνο, πιο μεγάλο από εκείνο της πόλης μου. Εκεί γνώρισα την Κάτια, που ήταν δημοσιογράφος. Γίναμε φίλες και βγαίναμε που και που. Σε μία συζήτηση μου της είπα ότι δεν μου άρεσε η σχολή, και ότι ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Δεν ανέφερα την φωτογραφία γιατί είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Εκείνη μου ζήτησε να της γράψω κάποια άρθρα για το περιοδικό που δούλευε και θα μου έδινε κάτι. Το έκανα, τις άρεσαν και συνέχισα πιο συστηματικά. Καθώς ο χρόνος περνούσε, κατέληξα να βγάζω ικανοποιητικά χρήματα, από το ραδιόφωνο, την μουσική και τα άρθρα. Αποφάσισα να επισκεφτώ τους γονείς μου και να του ανακοινώσω ότι θα εγκατέλειπα την σχολή, χωρίς όμως να φύγω από την Αθήνα αλλά και χωρίς να έχω εναλλακτική επαγγελματική πρόταση.
Μετά από έξι μήνες στην σχολή μου, με ελάχιστη παρουσία, βρίσκομαι ξανά στο οικογενειακό τραπέζι όπου ανακοινώνω στους γονείς μου ότι θα εγκαταλείψω τις σπουδές μου. Όλα πήγαιναν καλά, αφού οι γονείς μου δεν αντέδρασαν όπως μία ελληνική οικογένεια σε ταινία του ελληνικού κινηματογράφου…Όλα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που μου έκαναν την μοιραία ερώτηση.
Τι θα θέλεις να γίνεις λοιπόν;
Δεν είχα καμία απάντηση, ωστόσο θα έπρεπε να είχα για να μπορέσω να κάνω σοβαρή την απόφαση μου. Για μερικά δευτερόλεπτα σώπασα. Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που θα μπορούσες αφηγείσαι για ώρες. Το μυαλό μου άρχιζε να ψάχνει απελπισμένα μία ιδέα. Τα μάτια μου, που προσπαθούσαν να το βοηθήσουν, σκανάρισαν απεγνωσμένα τον χώρο. Το μόνο αντικείμενο που αναγνώρισαν ως πηγή έμπνευσης ήταν η ρεπλίκα κάμερα που διακοσμούσε ένα ράφι. Θυμήθηκα το όνειρο που είδα όταν είχα ανοίξει εκείνο το κουτί. Εφημερίδες να έχουν της φωτογραφίες μου και να γράφουν το όνομα μου. Αυτή η vintage paparazzi camera, έφερε ξανά τις ίδιες σκηνές που είχα ονειρευτεί μόλις την αντίκρισα. Τότε ήταν που για πρώτη φορά ήξερα την απάντηση.
Θα γίνω δημοσιογράφος, είπα με αποφασιστικότητα σαν να το ήξερα από πάντα.
Μέσα σε λίγα λεπτά, οι γονείς μου συμφώνησαν, και ύστερα από λίγο καιρό ξεκίνησα να σπουδάζω δημοσιογραφία, και να εργάζομαι σε ένα περιοδικό και έπειτα σε εφημερίδες. Εκεί μου έδωσαν μία πραγματική κάμερα, και οι φωτογραφίες μαζί με τα ρεπορτάζ και τις συνεντεύξεις μου δημοσιεύονταν καθημερινά, και αρκετές από αυτές στην πρώτη σελίδα…
*Η καμερα προσφέρεται σε έναν φίλο του CHARACTERS που επιθυμεί να υποστηρίξει την σελίδα.
Artwork by CHARACTERS
