Σαν μαντήλια λευκά του χωρισμού ταξιδεύουν τα σύννεφα,
ο άνεμος τα σπρώχνει με τα ταξιδιάρικα του χέρια.
Λαμπερή γαλήνη των παρόντων πραγμάτων.
Σιωπηλή αναγγελία των μακρινών πραγμάτων.
Βουβή μου φίλη
μόνη στην μοναξιά αυτής της ώρας των θανάτων
κι απ’τις ζωές γεμάτη της φωτιάς,
γνήσια κληρονόμος της καταραμένης μέρας.
Παρατημένος σαν τα μουράγια την αυγή.
Μόνο η τρέμουσα σκιά συστρέφεται στα χέρια μου.
Όλα τα καταβρόχθισες όπως η απόσταση.
Όπως η θάλασσα, όπως ο χρόνος.
Όλα σε εσένα ήταν ναυάγιο.
Το τελευταίο φως σε τυλίγει στη φλόγα τη θνητή.
Εσύ είσαι το σύννεφο του σούρουπου που πλέει στον ουρανό
των ονείρων μου.
