Back To Black

 

Έφτιαχνα μια νέα πραγματικότητα εκεί καθώς όλη η Βρετανία τραγουδούσε το With Every Heartbeat της Robyn και η Rihanna προσκαλούσε τη χώρα που φημίζεται για τις βροχες της να σταθεί κάτω από μια Ομπρέλα (ella ella eh eh eh), καλοκαιριάτικα. Όμως τόσο το καλοκαίρι όσο και η υπόλοιπη χρονιά σημαδεύτηκαν μουσικά από την Amy.  

Κι όσο κι αν τρία χρόνια στην Αγγλία ομπρέλα δεν κράτησα ποτέ, ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που, μαζί με περιπου δύο εκατομύρια Βρετανους, αγόρασαν το Back To Black του ξεχωριστού αυτού πλάσματος που δικαίως κάποιοι θεωρούσαν ως τη νέα Billie Holiday. Μέχρι το καλοκαίρι του '10 που τελείωσα με το πτυχίο μου, η Αγγλία (και ιδιαιτερα τα παντοδύναμα ταμπλοιντς) αγάπησαν, μίσησαν, έθαψαν και ανέστησαν αυτό το κορίτσι πολλές φορές. Βλέπεις, η πορεία της υπήρξε σαν δύο τεθλασμένες γραμμές ορίζοντος, εξίσου μοιραίες και ασυμβίβαστες: Όσο περισσότερο καιγόταν, τόσους περισσότερους δίσκους πουλούσε.

Μια χρονιά αργότερα, ένα σχεδόν μήνα πριν φύγει, γιουχαϊστηκε άγρια όταν εμφανίστηκε λιώμα σε ένα φεστιβάλ στο Βελιγράδι. Αν δει κανείς προσεκτικά εκείνη της την εμφάνιση, μαζί θα δει τη θλίψη να απλώνει στα μάτια της σεντόνι και ένα κορίτσι που μάλλον είχε ήδη αποφασίσει να δραπετεύσει από το πετσί της, πράγμα που έπραξε με συνέπεια χειρουργική.

Κάπως έτσι θυμάμαι την Αmy: Ενα κορίτσι-τραύμα διαρκώς ανοιχτό να τραγουδάει σαν κύκνος το τελευταίο της τραγούδι, κάθε φορά.

Δύσκολα καταφέρνω πια να ακούσω τον σουπερνόβα του Back To Black, μιας και συμπυκνώνει τόσο επιτυχημένα όλη αυτή την παράλογα σύντομη ζωή της.
Όταν καμία φορά βρίσκω το θάρρος να το βάλω στο πικαπ, οι στροφές του βινυλίου μετατρέπονται σε μάελστρομ συγκίνησης και με καταπίνουν. Και τότε θυμάμαι ξανά την άνοδο, την πτώση και τη μετέπειτα μαρτυρική της δικαίωση.

Θυμάμαι την Amy λουσμένη στο φως και μετά, την Amy ξανά πίσω στο μαύρο.