Σύννεφα στοιβάζονται πάνω σε σύννεφα. Μάζες από κιαροσκούρο. Ο άνεμος στα μάτια σου, μια καταιγίδα στην ψυχή σου.
Κρατήσου σφιχτά από μια αγάπη που θα εκπνεύσει με το σύμπαν, ανάπνευσε και βούτηξε βαθιά μες το κορμί σου.
Απόσυρε όλο το νερό από τον πόνο. Κοίτα, μόνο πόνος παραμένει. Άνοιξε τον εαυτό σου σαν γωνιόμετρο στον ορίζοντα και αγκάλιασε την μητέρα όλων, την θάλασσα, σιωπηλά.
Ξαφνικά, ένα κοπάδι ψυχών εμφανίζεται, κινούμενο ατέρμονα σε κύκλους
και για μια φευγαλέα στιγμή της ύπαρξης βρίσκεις Αυτόν να κοιτά πίσω σε εσένα.
Είναι ο Θεός πάνω από το πρόσωπο των υδάτων.
‘ ’Iνα τι με εγκατέλειπες;‘ ρωτάς, αν και γνωρίζεις. Και Αυτός σου απαντά.
Και Αυτός σου απαντά, ‘Τίποτα δεν είναι αβάσταχτο για όσους μπορούν να εξυψωθούν‘.
