Πέρυσι τον Αύγουστο γινόμουν 30 χρονών κι έριξε την ιδέα η φίλη μου να κάνουμε ένα ταξίδι μακρινό…πίσω στο χρόνο. Η ιδέα μου άρεσε πολύ και επειδή είμαι άνθρωπος που λατρεύει τα ταξίδια είπα το ναι! Το μεγάλο ναι να πάμε στην Κούβα! Το ταξίδι μας περιλάμβανε 3 προορισμούς: Αβάνα, Τρινιδάδ και Βαραδέρο.
Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα η μηχανή μου δεν σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες (2.500 στο σύνολο!). Κάθε γωνιά και μια ξεχωριστή εικόνα.Ένα νησί που λόγω του εμπάργκο έχει μείνει σε μια άλλη εποχή.
Αυτό που μου έκανε όμως τρομερή εντύπωση και δεν θα ξεχάσω είναι το χαμόγελο και η χαρά των Κουβανών! Είναι ευτυχισμένοι με τα λίγα, δεν έχουν άγχος για τίποτα και ζούνε την κάθε στιγμή με χορό και τραγούδι.
Στην πόλη της Αβάνας είδαμε σπίτια έτοιμα προς κατάρρευση που απορούσες πως μένουν εκεί μέσα. Τα παράθυρα και οι πόρτες τους ήταν ορθάνοιχτα για να μπαίνει ο ήλιος και οι μουσικές από το δρόμο.
Εκεί περπατώντας συνάντησα 2 γλυκά αγοράκια που έπαιζαν.. Είχαν δέσει τις δυο άκρες ενός σχοινιού από το πόμολο από παλιές πόρτες και περνούσαν από κάτω. Γελούσαν τόσο πολύ με αυτό το παιχνίδι που αυτόματα έκανα τη σύγκριση με τα παιδιά του δυτικού κόσμου που είναι κρυμμένα πίσω από ένα tabletκαι χάνουν αυτές τις απλές χαρές.
Αυτές οι 8 μέρες για μένα ήταν ένα μεγάλο μάθημα ζωής αλλά και ξεγνοιασιάς!
Ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσει το μυαλό, τα μάτια και η καρδιά μου.