Artwork by CHARACTERS
Σου άρεσε να φωτογραφίζεις καράβια, θυμάμαι… Μικρές βαρκούλες στα ανοικτά, ψαράδες να ξεκινάνε με την τράτα τους , μικρά πλοιάρια να χαράζουν πορεία σε ευθεία γραμμή και να χάνονται στον ορίζοντα. Κάπως έτσι κι εσύ έμοιαζες σαν πάντα έτοιμος για νέα ταξίδια…
Γυρνάω πίσω στο χρόνο, μου μιλούσες συχνά για τον κόσμο που ήθελες να κάνεις καλύτερο, ένα κόσμο με αξίες και ιδανικά. Κάθε απόγευμα, λίγο πριν ο ήλιος κρυφτεί, περπατούσαμε μέχρι το στέκι μας. Εκεί που ο ήχος των κυμάτων συναντούσε την απλότητα της φύσης και κάθε στιγμή η σκέψη ταξίδευε. Μου έλεγες πώς όταν θα έβρισκες μια δουλειά θα ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος και πώς μόνο αυτό σε ένοιαζε. Μετά ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, είχες σχέδια πολλά…
Ύστερα ήρθε η «κρίση» και όλα ’γίναν σαν θολή φωτογραφία… Τα δύσκολα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα, μερικές φορές φάνταζαν ακατόρθωτα. Λένε πως οι δυσκολίες δοκιμάζουν τους ανθρώπους, είναι δυνατόν να μην δοκιμάζουν και τον έρωτα; Συνέχισες να στέλνεις βιογραφικά και να μην σταματάς να σκέφτεσαι μέρα-νύχτα τον στόχο σου. Δεν μπορεί τόσα πτυχία, μεταπτυχιακά, σπουδές στο εξωτερικό, τόσες γνώσεις να πήγαιναν χαμένες, έλεγες. Και συνέχιζες να ψάχνεις.
Και ήρθαν οι γκρίνιες… μετά οι καβγάδες , οι βόλτες μας στην θάλασσα περιορίστηκαν και οι συναντήσεις στο στέκι μας γίνανε όπως αυτές τον ζευγαριών στα καφέ που πάντα σχολιάζαμε: αμίλητοι, ο ένας διάβαζε το βιβλίο του και ο άλλος έπαιζε με το κινητό. Μαζί αλλά χώρια.
Μια μέρα ήρθε ο φάκελος από το εξωτερικό που περίμενες. Πρόσληψη σε εταιρία στην θέση που επιθυμούσες. Στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Δυο μήνες μετά έφυγες.
Εμείς δεν θα χανόμασταν, είχαμε πει. Στην αρχή θα ερχόμουν εγώ, μετά εσύ και μετά… βλέπουμε.
Συχνά πάω στο παλιό μας στέκι. Έχουν κάτι το μυσταγωγικό τα κύματα της θάλασσας. Λες και μοιάζουν με την ίδια την ζωή. Ποτέ δεν είναι ίδια, πάντα αλλάζουν και πάντα είναι εδώ.
Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια…
