Τι να γράψω που να μην έχει γραφτεί ξανά , σκέφτομαι, κι είναι αργά… Παρόμοιες ιστορίες, σε παρόμοιες μέρες… όλες, πράγματι συγκινητικές, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Άλλες με καλό κι άλλες με λιγότερο καλό τέλος. Ας γράψω μία, που δεν ξέρω ακόμη το τέλος της, λέω…
Τέλη Αυγούστου, χτυπάει το τηλέφωνο…
–"Eίσαι η τελευταία μας ελπίδα ", ακούω… ‘’πυροβολημένο σκυλί, κάτω από μία ταμπέλα, στον παλιό δρόμο προς Μαλάξα "θα πας" ;
– Kαι πήγα! Κι ας μην ήξερα αν θα το βρω, κι ας ήξερα πως αν το βρω, θα' ταν βαρύ και δύσκολο περιστατικό… Και δεν ήταν εκεί, πολύ παραπέρα ήταν και πολύ απόμερα, σχεδόν καμουφλαρισμένη, σ' ένα λοφάκι… Ακίνητη, υπερήφανα περίμενε το τέλος ή τη σωτηρία…Η αγαπημένη μου Φανουρία! Έτσι τη βάφτισα! Την ημέρα του Αγίου Φανουρίου, φανερώθηκε και -θαύμα- που επέζησε!
Την πλησίασα λίγο επιφυλακτικά, μεγαλόσωμη γαρ και βαριά τραυματισμένη, έσκυψε σχεδόν παρακλητικά στα πόδια μου, τη σήκωσα εύκολα, σα να είχαμε μία παλιά οικειότητα που ξαναθυμηθήκαμε και την έβαλα στ' αυτοκίνητο. Εγώ κι ο άλλος εθελοντής και φίλος μου Χρόνης, τρέξαμε στην εφημερεύουσα κτηνίατρο. Πρώτες βοήθειες, παυσίπονα, αντιβίωση, ορός κι εικασίες…Πόσες σφαίρες, από τι, αεροβόλο, δίκαννο, γιατί… διάτρητο κορμί- στο θώρακα, στο στέρνο, τραύμα πάνω στο λαιμό, κάτω απ' το μάτι- αυτό της υπομονής της που αγόγγυστα δεχόταν την κάθε βοήθεια…
Και μετά σπίτι μου, σ' ένα σπίτι επιτέλους… Παραμορφωμένη σχεδόν από το οίδημα των κακοφορμισμένων τραυμάτων της, ξάπλωσε, σαν να ' ταν το μόνο που ήθελε…Και μετά λίγες μέρες η απόφαση η δύσκολη… ακρωτηριασμός ή να της δώσουμε μία ελπίδα όταν αυτή της προσφέρθηκε ελπιδοφόρα βέβαιη;
Μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου, αντάρα κι αναμπουμπούλα… σύγχυση, γνώμες πολλές που αποθάρρυναν, μόνο προς στιγμή ευτυχώς, την κατά βάθος εξίσου βέβαιη επιθυμία μου να την βοηθήσω..κι η επιθυμία, έγινε απόφαση, κι αυτή έγινε ταξίδι…Εγώ και η Φανουρία στην καμπίνα μας, λες κι ήταν ο σκύλος που είχα χρόνια και δε χρειάζονταν λόγια πολλά…σαν να ξέραμε κι οι δύο που πάμε και γιατί.
Την ίδια μέρα – νύχτα πια- επιστρέφουμε στα Χανιά…ταλαιπωρημένες, μα αισιόδοξες..αυτή – μάτια του πόνου και της υπομονής ολοκληρη- όλη νύχτα παλεύει σιωπηλά με τα ναρκωμένα σουβλίσματα του χειρουργείου… Εγώ, δίπλα της, κοιμάμαι και δεν κοιμάμαι, αφουγκράζομαι ανάσα και πόνο… Ηρεμία έως το ξημέρωμα..
Ένα μήνα μετά, σ' εκείνο το σπίτι που πρωτοπήγε τότε, την ημέρα του Αγ.Φανουριου, να περιμένουμε αυτή κι εγώ "το θαύμα" : να ξαναπερπατήσει, να δέσουν τα 14 διαλυμένα οστά της και να "ξαναφτιάξουν" πόδι…κι η Φανουρία να ξανατρέξει, όπως τότε που έγινε κινούμενος στόχος για κάποιον που τόνωσε με σκάγια μίσους,τον άτονο και άχρωμο εαυτό του…
Μία ιστορία που ακόμη δεν έγραψε τον επίλογο της αλλά ο λόγος της, λόγια καρδιάς και πράξεις αγάπης στο αδέσποτο ζώο – το ανυπεράσπιστο πλάσμα που τα χείλη του στερούνται, ευτυχώς, του έναρθρου, πολιτισμένου , ανθρώπινου λόγου – κύμβαλου αλαλάζοντος, πλειστάκις…
Φωτογραφία εξωφύλλου: Pexels
