Search
Close this search box.

Ο φύλακας του μύλου

19
2483

Διακοπές στο νησί της Αφροδίτης, εκεί που η ομορφιά ζει για πάντα… όπως το μικρό, αμάραντο λουλούδι του Τσιρίγο (siempre viva). Ψάχναμε με μια φίλη να αποδράσουμε από την καθημερινότητα και το καραβάκι της γραμμής μας οδήγησε στο πανέμορφο νησί που ο μύθος και η πραγματικότητα σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι αισθήσεων. Από τα τιρκουάζ νερά του λιμανιού και την ανατολή του ήλιου που ξεπρόβαλε πίσω από το ναυάγιο κάνοντας τον ουρανό κατακόκκινο, κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια με προορισμό τους καταρράκτες του νησιού.

Η διαδρομή προς την ενδοχώρα μας προσγείωσε απότομα σε μια πραγματικότητα που τα μάτια αρνούνταν να πιστέψουν: ατελείωτες εκτάσεις καμένες. Η πύρινη λαίλαπα της προηγούμενης χρονιάς, μάθαμε, άφησε στο πέρασμά της καμένη γη. Οι άνεμοι 12 μποφόρ έφτασαν τις φλόγες μέχρι τη μέση του νησιού, κατακαίγοντας το. Η θέα των ξερών κορμών δέντρων που έστεκαν δίχως ζωή, σου «έσφιγγε» την καρδιά.

Αρκετά χιλιόμετρα μετά, φτάσαμε στο ενετικό χωριό με τα πανύψηλα πλατάνια, τα πέτρινα γεφύρια και τους γραφικούς νερόμυλους, η ιστορία του οποίου χάνεται στους αιώνες. Ευτυχώς η φωτιά το είχε αφήσει απείραχτο.Ακολουθήσαμε το πράσινο μονοπάτι που ακολουθεί τον ρου της ρεματιάς για να φτάσουμε στον  πρώτο μαγευτικό καταρράκτη της «Νεράιδας». Κατηφορική διαδρομή μέσα στο ρυάκι με υπεραιωνόβια δέντρα και από εκεί στον καταρράκτη της «Φόνισσας». Νεραιδότοπος. Αισθανόσουν πως θα έβλεπες να χορεύουν στους καταρράκτες και στις ρεματιές νεράιδες και ξωτικά όπως στα λαϊκά παραμύθια.Οι ρίζες των δέντρων, σαν γιγάντιες φλέβες, ξεπρόβαλλαν πάνω από το ποτάμι που μας έδειχνε τη διαδρομή προς τους νερόμυλους. Κατηφορίζοντας,  παλιοί ερημωμένοι μύλοι, φάνταζαν να ζωντανεύουν με τον ήχο του νερού που ανέβλυζε από το ρέμα, το οποίο κάποτε τους κινούσε. Εκεί οι Τσιριγώτες μυλωνάδες το 1.200 μ.Χ, δημιούργησαν δεκάδες νερόμυλους, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη του νερού για να κινήσουν τις μυλόπετρες που άλεθαν τα σιτηρά. Άγριο, καταπράσινο, ονειρικό τοπίο μέχρι το πρώτο ξέφωτο, το Νερόμυλο του Φιλιππή, που ξεπρόβαλλε μπροστά μας. Ένας μεσήλικας άνδρας μας πλησίασε φιλικά, καλωσορίζοντας μας.

– Είστε ο Φιλιππής, ο ιδιοκτήτης του Νερόμυλου;  ρώτησα.
– Είμαι ο… υπηρέτης του Μύλου, μου απάντησε χαμογελώντας ο Φιλιππής ανοίγοντας μας τις πόρτες του νερόμυλου τον οποίο αναπαλαίωσε, αναβιώνοντας το γιγάντιο υδρόμυλο που οι πρόγονοι του λειτουργούσαν αιώνες πριν. Ο τρόπος που μας εξηγούσε το καθετί έδειχνε πελώριο σεβασμό και αγάπη για την φύση αλλά και το έργο των ανθρώπων.

Τον ρώτησα εάν οι καταστροφικές πυρκαγιές επηρέασαν το εκεί οικοσύστημα.

– Αν επηρέασαν λέει; Το φετινό χειμώνα που έβρεχε ασταμάτητα,  το ποτάμι φούσκωσε και όλα πλημμύρισαν. Γιατί τα καμένα δέντρα δεν μπορούσαν ούτε να το σταματήσουν μα ούτε να απορροφήσουν οι ρίζες τα νερά του για να διοχετευθούν στον υπόγειο υδροφορέα.

Τα λόγια του καρφώθηκαν σαν σαίτες στη καρδιά και στο μυαλό. Ο μικρός φυσικός αυτός παράδεισος υπήρχε εκεί για αιώνες πώς ήταν δυνατόν να χαθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, από ανθρώπινο χέρι;
– Θεέ μου σκέφτηκα, δεν μπορεί να χαθεί τόση ομορφιά» και από μέσα μου ευχήθηκα να μη συμβεί αυτό ποτέ, ούτε εκεί ούτε στον τόπο μου.

Η ιστορία αυτή έμελλε να είναι προφητική αφού λίγες μέρες μετά την επιστροφή, ο δικός μου τόπος έγινε παρανάλωμα του πυρός και η πύρινη λαίλαπα «πήρε» μαζί  δεκάδες ζωές.

Βλέποντας τις εικόνες που ο άνθρωπος προκάλεσε στη Φύση, ανακάλεσα τα λόγια του ποιητή:
«Ό,τι είστε μη ξεχνάτε
Δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα, όχι. Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ΄ρθουνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί».

Φωτογραφία εξωφύλλου: Pexels
Φωτογραφίες ιστορίας από τον μύλο στα Κύθηρα CHARACTERS (από κινητό)

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση