Ο Nick LeDonne ήταν ένας καλός μαθητής στο λύκειο. Έκανε όλα τα μαθήματα στην ώρα τους, έπαιρνε καλούς βαθμούς και ζωγράφιζε χαρακτήρες καρτούν. Ήσυχο παιδί, από καλή οικογένεια, που ήταν φίλος με όλους.
Κανείς δε περίμενε ότι κάποια χρόνια αργότερα, θα έφτιαχνε μια θηλειά στο δωμάτιό του για να κρεμαστεί.
Η ιστορία του ξεκινά το 2012, όταν αποφοίτησε από το λύκειο. Ο Nick απορρίφθηκε από όλες τις πρώτες επιλογές των καλλιτεχνικών σχολείων, στα οποία είχε κάνει αίτηση, παρόλο που είχε δουλέψει για να κάνει καριέρα ως σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων από πολύ νωρίς. Ξεκινώντας το Λύκειο έπαιζε ποδόσφαιρο, με την αποφοίτησή του ζύγιζε 45 κιλά περισσότερο, έχοντας ελάχιστες πιθανότητες να συνεχίζει να παίζει. Έχοντας κάποια καθοδήγηση και δουλεύοντας για να ακολουθήσει τα όνειρά του χτυπήθηκε από το πρώτο κρούσμα κατάθλιψης. Τότε υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι “του χρόνου τέτοια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα”. Αποφάσισε να κάνει ένα διάλλειμα ενός χρόνου μετά το Λύκειο και τον επόμενο χρόνο έχασε τα 45 κιλά και έγινε δεκτός σε ένα από τα καλύτερα κολέγια σχεδίασης κινουμένων σχεδίων της χώρας.
Με την είσοδό του στο κολέγιο σκέφτηκε ότι “τα πράγματα βελτιώνονται”, αλλά σύντομα διαπίστωσε το αντίθετο. Άγνωστο στους περισσότερους, αλλά ο πρώτος χρόνος στο κολλέγιο συνοδεύτηκε με παρενόχληση, απομόνωση και σεξουαλική διαταραχή, προσπαθώντας πολύ να ξεφύγει από αυτό. Έκρυψε πολλά από τα προβλήματά του αλλά ένα μήνα μετά την κλιμάκωση της κατάστασής του ένιωθε παγιδευμένος. Στο τρίτο εξάμηνο των σπουδών του λύγισε.
Τον Νοέμβριο του 2014, ο LeDonne έχασε την ελπίδα για το “καλύτερο”. Βρήκε τον εαυτό του να στέκεται με μία ζώνη δεμένη στο λαιμό του όταν είχε μία δεύτερη σκέψη. Θυμήθηκε την ζωή του. Στιγμές που έπαιζε ποδόσφαιρο στο Γυμνάσιο, να ανοίγει τα χριστουγεννιάτικα δώρα σαν παιδί με την οικογένειά του. Η ενοχή που άφησε πίσω την οικογένειά του, τού κόστισε όταν το συνειδητοποίησε. Μέρες αργότερα, εγκατέλειψε το κολέγιο, που ήταν το όνειρό του και επέστρεψε στο σπίτι του ηττημένος.
Ο Nick επέστρεψε στο New Jersey για να εργαστεί στην αποθήκη του πατέρα του, με καμία προοπτική για το κολέγιο, εφόσον κουβαλούσε κιβώτια και ξεφόρτωνε φορτηγά. Αλλά και πάλι, υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι “του χρόνου τέτοια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα”. Το Φθινόπωρο του ίδιου έτους ο Nick μπήκε στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών, κερδίζοντας υποτροφία, υπερπηδώντας ένα εξάμηνο, ξαναμπαίνοντας στην διαδικασία να αποφοιτήσει. Η πρώτη δουλειά που ανέλαβε ήταν να δημιουργήσει ένα φιλμ κινουμένων σχεδίων με οποιοδήποτε θέμα. Ο Nick βρήκε την ευκαιρία να μετατρέψει την τραυματική του εμπειρία σε κάτι θετικό για κάποιους άλλους. Ήλπιζε να κάνει ένα έργο το οποίο θα οπτικοποιούσε το αίσθημα της κατάθλιψης και να αγγίξει κάποιον που πάλευε με το ίδιο πρόβλημα.
Νιώθοντας σίγουρος με την νέα κατεύθυνση, ξεκίνησε κάτι που αργότερα έγινε το “Hanging” (κρέμασμα). Αλλά όπως κάθε φορά που ο Nick πίστευε ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, έκανε λάθος. Μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει την παραγωγή της ταινίας, ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή. Αμέσως μετά, η οικογένειά του βυθίστηκε σε οικονομική κρίση και αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι τους. Ο Nick τους επόμενους 5 μήνες προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τον χαμό του πατέρα του, βλέποντας το πατρικό του σπίτι να εξαφανίζεται. Αυτό τον κινητοποίησε να σχεδιάσει πάνω από 6000 χειροποίητα σχέδια που περιέγραφαν την αγωνία του και τα συναισθήματά του να σκοτώσει τον εαυτό του. Για μήνες κουβαλούσε το φορτίο με τις τραυματικές μνήμες που τον οδήγησαν στο 2014, ενώ ζούσε το παρόν με τις ενοχές για τον χαμό του πατέρα του. Παρόλα τα θεόρατα εμπόδια προχώρησε, ελπίζοντας ότι το έργο του θα κάνει την διαφορά.
Από το 2016 που το “Hanging” βγήκε στις αίθουσες, σε 25 χώρες στις 6 ηπείρους, κέρδισε πολυάριθμα φοιτητικά και επαγγελματικά βραβεία. Ένας φοιτητής από την Φιλαδέλφεια δεν μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί ότι το έργο του θα προβάλλονταν σε πόλεις όπως το Μιλάνο, το Πεκίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Λος Άντζελες, το Μαϊάμι, το Ρίο-ντε-Τζανέιρο και πολλές ακόμη. Ο Nick γρήγορα έγινε το αντικείμενο μεγάλων εκδοτικών οργανισμών και χαρακτηρίστηκε ως “αξιοσημείωτη μεταμόρφωση” από το Animation Magazine, κερδίζοντας διάκριση στο κέντρο ψυχικής υγείας στο Τορόντο. Ως νέος καλλιτέχνης, κέρδισε μία σειρά από βραβεία και διακρίσεις από αξιόλογους οργανισμούς και φορείς παγκοσμίως.
Ο Nick έπειτα αποφοίτησε από το κολέγιο το 2017, αντιμετωπίζοντας, χρόνο με τον χρόνο, το ψυχικό του τραύμα, ελπίζοντας ότι θα βρει το “καλύτερό” του. Παρόλα τα εμπόδιά του, ο Nick πάντα έβλεπε στο μέλλον, ελπίζοντας να μοιραστεί την εμπειρία του με άλλους. Με το μήνυμα “from Hanging to Hang ON” (από το κρέμασμα στο ‘’κρατήσου’’), ελπίζει να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές να ξεκινήσουν έναν διάλογο για το πρόβλημα των αυτοκτονιών. Θέλει οι νέοι άνθρωποι να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι με τα αισθήματα της κατάθλιψής και ελπίζει ότι η ταινία και η ιστορία του θα πυροδοτήσουν τις σωστές συζητήσεις.
Το κύριο μήνυμα που θέλω να περάσω με την ταινία μου ήταν να φωνάξω σε εκείνο το παιδί που κλαίει μόνο στο δωμάτιό του ότι δεν είναι μόνο. Όταν έκανα την ταινία, ολόκληρη η ζωή μου είχε καταρρεύσει. Έχασα τον πατέρα μου, το σπίτι μου και έπρεπε να κάτσω στο γραφείο μου εικονογραφώντας κάθε μέρα την αυτοκτονία. Αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι κάποιος, κάποιο παιδί θα μπορούσε ίσως να βοηθηθεί μέσα από την ταινία μου. Δεν ήξερα πώς θα μπορούσα να επηρεάσω, αλλά το κίνητρο να αγγίξω κάποιον συνέχιζε να με ενθαρρύνει όταν ένιωθα αβοήθητος. Όταν η ταινία μου τελικά βγήκε, κατέληξα να λαμβάνω εκατοντάδες μηνύματα από ανθρώπους που σώθηκε η ζωή τους. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο που είδαν την ταινία και αντιμετώπιζαν την κατάθλιψη. Πραγματικά αναδείχθηκε ότι η κατάθλιψη είναι κοινή και ότι μιλώντας με απλά λόγια γι’ αυτήν, μπορεί να βοηθήσει να σωθούν ζωές.
