Πώς μπορεί ο καθένας μας να χωρέσει μέσα στα όρια του μυαλού του αυτή την έννοια;
Όλοι μας τρομάζουμε κι όμως δεν με τρόμαξε αυτό κι όμως απορούσα με τον εαυτό μου.
Πώς γίνεται, έλεγα μέσα μου, να μην σε τρομάζει;
Τί μπορεί να σε τρομάξει αναρωτιόμουν;
Πώς το βίωνα μέσα μου όλο αυτό και το έβλεπα σαν λύτρωση.
Πάντα ζούσα σε μια άλλη διάσταση: καθόλου φόβος, μηδαμινή αίσθησή του· μονό η απώλεια με τρόμαζε, η απώλεια δικών μου ανθρώπων. Περπατούσα λοιπόν κι ενώ η χειροπέδα έσφιγγε σαν μέγγενη τον καρπό μου, εγώ ένιωθα ελεύθερη.
Τελείωσα, έλεγα μέσα μου, τελείωσα με το μαρτύριο.
Κανείς δεν θα μπορεί να με βρει εδώ, κανείς δεν θα με πλησιάσει και εγώ σε κανέναν δεν θα κάνω ξανά ό,τι μου ζητήσει απλά για να μην τον στενοχωρήσω.
Για να δούμε λοιπόν τί θα μου λείψει;
Σε ποιόν θα λείψω;
Ποιός θα πονέσει και για ποιόν θα πονέσω;
Τεστ: για να τους δω τώρα, πόσοι από αυτούς φύγανε από τα εγκόσμια ηθελημένα ή άθελα τους για να βρουν την πραγματική τους αλήθεια.
Εγώ τώρα κι απέναντί μου εγώ. Για έλα τώρα, είπα Δημητρούλα, να φας τις σφαλιάρες σου.
Για έλα να σε αγκαλιάσω.
Για έλα που μονό εσένα έχω.
Για έλα τώρα εδώ στα κάτεργα, να δούμε πόση δύναμη έχεις τελικά ή μήπως δεν έχεις;
Για έλα τώρα που μηδένισες το κοντέρ και πάγωσες το χρόνο.
Έλα τώρα μέσα στο κελί, απογυμνώσου απ’ όλα και δείξε μου τί είσαι.
Έλα τώρα να καταλάβεις πως οι φυλακές σου ήταν έξω από δω, πως ζούσες στη φυλακή του μυαλού, μη μπορώντας να αποδράσεις, μη ξερώντας πότε θα αποφυλακιστείς.
Και να που το σώμα έπρεπε να φυλακιστεί για να ελευθερωθεί η ψυχή!
Σκέψου λοιπόν, εσύ που με διαβάζεις, σε πόσες φυλακές μπήκες και δεν κατάφερες πότε να φύγεις;
Σκέψου πως μονό εσένα έχεις, σκέψου πως η δύναμη σου είναι ανεξάντλητη.
Καμία φυλακή δεν μπορεί να την λυγίσει.
Φωτογραφία: Γιώργος Ξηρογιάννης
