Search
Close this search box.

Ο Πάρης μου

19
6388

Ο Πάρης ήρθε στη ζωή μου απρόσμενα, ξαφνικός έρωτας

Όχι με την πρώτη ματιά, αλλά λίγο αργότερα, όταν γνωριστήκαμε καλύτερα. Ο Πάρης είναι γάτος, όχι άνθρωπος, αλλά γεμάτος συναισθήματα και ανάγκες. Ειδικές ανάγκες. Δεν ήταν απ' την αρχή. Τότε ήταν ένα υγιέστατο γατάκι 4 μηνών περίπου,τρομοκρατημένο καθώς μία φοιτήτρια στο Ρέθυμνο, τον είχε απ' τα γεννοφάσκια του έξω στο μπαλκόνι. 
 
Και πράγματι είχε έντονη κακοκαιρία, έπεφτε χαλάζι, ο Θεός είχε σηκώσει το αγριεμένο φρύδι του όταν με ειδοποίησε μία φίλη ότι το γατάκι είχε σπαράξει στο κλάμα! 
Πήρα βιαστικά την Πυροσβεστική, υπέδειξα την ακριβή διεύθυνση και την κατάσταση. Να' ναι καλά οι άνθρωποι,έσπευσαν και με κόπο και ρίσκο, ανέβηκαν μια θεόρατη σκάλα να φτάσουν στον τέταρτο όροφο και να κατεβάσουν το γατάκι. Σε κάνα 3ωρο τον είχα φέρει σπίτι μου. Κρυφά, ήταν κι ο συμβίος κι είχα υποσχεθεί να μην πάρουμε άλλο. Τον έκρυψα στο λεβητοστάσιο μέχρι να δω τι θα κάνω με το Ρεθεμνιωτάκι μου. Στην αρχή νόμιζα ήταν παράλυτο.Όντως ήταν τόσο σοκαρισμένο που δεν περπατούσε για δύο μέρες περίπου. Με τον καιρό, έγινε η χαρά της ζωής! Και της παρέας! Ερωτεύτηκε σφόδρα τη γατούλα μου την Άνια. Ασπρόμαυρη, μονόφθαλμη, αλλά το σμαραγδένιο μάτι της τη βραδιά που με κοίταξε απ ' το παραθυράκι δίπλα στην εξώπορτα, έχει καρφωθεί- μαχαίρι- στη μνήμη μου. Δεν της άνοιξα, και δεν ξαναγύρισε. Χάθηκε στη νυχτιά που απο σμαραγδένια, βάφτηκε μαύρη. Τη θρηνήσαμε. Κι εγώ κι ο Πάρης. Αυτός πολύ μάλιστα.
 
Έμπαινε στο σπίτι, εκεί που ολημερίς έπαιζαν και την έψαχνε. Νόμιζε πως του είχε κρυφτεί. Μετά έψαχνε πίσω απ' τον καναπέ, πίσω απ'  τη βιβλιοθήκη,έπαιρνε σβάρνα όλα τα έπιπλα και μετά καθόταν στη μέση του καθιστικού και έκλαιγε!  Αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια,αν δεν το ζούσα η ίδια, δε θα  το πίστευα!! Μισό μήνα περίπου, δύο βδομάδες, δεκαπέντε μέρες και βάλε τη θρηνούσε. Πολύ τον πόνεσα τότε τον Πάρη! Με άλλη γάτα δεν ξανάπαιξε έτσι, δέθηκε μαζί μου,,έγινα εγώ η Άνια του! Παντού μαζί μου και διπλα μου, μη χάσει κι εμένα. 

Άλλαξα σπίτι, άφησα το συμβίο και κράτησα τον Πάρη. Είχαμε μόνιμη σχέση πλέον. Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, δύο χρόνια πριν, γυρνώντας στο σπίτι,διέκρινα μες το σκοτάδι ένα κουρελάκι,με ένα κίτρινο κορδελάκι που φώτιζε, μες την περίφραξη με τα σκυλιά μου. Ο Πάρης κείτονταν νεκρός κι αυτά τριγύρω του. Με ψυχραιμία τον εβγαλα έξω. ζούσε ακόμη λοιπόν! Ώρα τρεις το πρωί. Τι να κάνω. Είδα ότι δεν ανέπνεε, άνοιξα το στόμα του, τράβηξα έξω αντανακλαστικά τη γλώσσα του που είχε καταπιεί! Του έβαλα νερό. Ήπιε και ξανάηπιε.  Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Υπομονή ώσπου να ξημερώσει.
Κι αν ζούσε, θα ' βλεπα.

Πρωί πρωί στον κτηνίατρο, πρώτες βοήθειες,σπάσιμο δεν είχε ευτυχώς, ενέσεις για τυχόν εσωτερική αιμορραγία. Ξεκούραση. Μετά από κάποιες μέρες, δειλά δειλά, επανήλθε στη ζωή. Πάλι, δεύτερη φορά, ξεστρίφωσε του χάρου!
 
Τρίτη και παρολίγο φαρμακερή παραμονές Χριστουγέννων, φέτος! Ξύπνησε όπως κάθε πρωί, πεινασμένο σα λυκάκι  μάλλον τιγράκι που του φέρνει κιόλας!
Πριν φάει, μία διαπεραστική κραυγή πόνου τίναξε το κορμί του και τάραξε την πρωινή ησυχία. Κράτησε κάποια δευτερόλεπτα ή κάποια λεπτά αυτό το βίαιο κύμα πόνου που σύγκορμα τον τίναξε.Τον κοίταζα έντρομη, απορημένη κι ανήμπορη να βοηθήσω. Σφάδαζε. Μετά από λίγο είδα ότι δεν μπορούσε να περπατήσει. Έσερνε τα πίσω πόδια του. Διάγνωση. Θρομβοεμβολή!  Θρόμβος που έφυγε από την καρδιά, μεταφέρθηκε στη σπονδυλική στήλη, στο σημείο που έλεγχε τα νεύρα των πίσω άκρων! Ισχαιμία, όλη η πίσω περιοχή νέκρωσε. Ο εφημερεύων γιατρός του έκοψε το πίσω νύχι βαθιά, να πάρει λίγο αίμα, κι αίμα δε βγήκε!

Οι πιθανότητες να ζήσει ήταν ελάχιστες, μηδαμινές.Τον κοίταζα ανήμπορο,εξασθενημένο, με τα ούρα του να βρέχουν  το άλλοτε πεντακάθαρο τρίχωματου και καταλαβα πως έρχεται το τέλος. Ο καλός αυτός κτηνίατρος.Γ.Β. έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι του με προσοχή και σοβαρότητα, που υποσχόταν μία μικρή ελπίδα – και δική του ίσως.  Στις 8 το βράδυ και στις 4 το ξημέρωμα ακριβώς τού έκανα κι εγώ την προγραμματισμένη, ίσως σωτηρία ένεση.
Κοιμήθηκα ελάχιστα, το ίδιο κι εκείνος! 

Θεέ μου περπατάει!! Στις μύτες των πίσω ποδιών, ίσα που στέκεται! σκέφτηκα φωναχτά όταν άνοιξα τα μάτια μου με το πρώτο φως που μπήκε απ το παντζούρι.
Κάποιες ώρες αργότερα είχα κανονίσει να τον εξετάσει καρδιολόγος ζώων που βρισκόταν στην πόλη μας!! Τι ευτυχής συγκυρία!! Ίσως ήξερε κάνα μαγικό ξόρκι,κάποια νέα μέθοδο που δεν είχε φτάσει ακόμη εδώ. Ίσως, ίσως…

Πήγα. Με μία ελπίδα και μία αγωνία αλλά και την ψυχραιμία που επιβάλλει ο προδικασμενος θάνατος.Ο Πάρης έκανε καρδιογράφημα και υπέρηχο καρδιάς!
Μού φαινόταν παράξενο πολύ!! Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ή φανταστεί ότι τα ζώα πάσχουν από νοσήματα καρδιάς! Ήξερα ότι έχουν μεγάλη καρδιά μεταφορικά αλλά όχι κυριολεκτικά!! Δυστυχώς τα πράγματα ήταν πολύ πολύ σοβαρά. Σοβαρό και το καρδιακό πρόβλημα του γατούλη μου…Λίγες πιθανότητες καλής πρόγνωσης. Έφυγα με μισή καρδιά και αρκετές ενέσεις, παυσίπονα, διουρητικά και άλλα φάρμακα. Η θεραπεία άρχισε να τον πιάνει!

Σιγά σιγά άρχισε να βρίσκει τις δυνάμεις του και την όρεξη του για φαγητό και νερό.Στην αρχή με υπομονή, παρακίνηση, πίεση ίσως. Πέρασε ίσως και μήνας έτσι. 
Από τότε πέρασαν τρεις μήνες! Κι ο Πάρης αγωνίζεται καθημερινά για τη ζωή του! Περπατάει και τρέχει, τρώει μ' απίστευτη όρεξη κάποιες μέρες, σκαρφαλώνει στα έπιπλα όπως παλιά, ρεμβάζει απ' το παράθυρο όπως άλλοτε και φυσικά γουργουρίζει στην αγκαλιά μου τα κρύα απογεύματα. Κι όσο αντέξει, που είπε κι ο γιατρός του κι όσο αντέξουμε που λέω κι εγώ. 

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση