Τον συμπεριέλαβαν ανάμεσα στα Πρόσωπα της Χρονιάς που έφυγε. Ο Νικόλας Παπαχρυσοστόμου, επικεφαλής σε επείγουσες αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, πιστεύει ότι ο καθένας μας θα πρέπει να ψάχνεται μέχρι να βρει αυτό που τον εκφράζει.
«Εργαζόμουν επί χρόνια στην Αθήνα στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις, να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο. Έτσι άφησα τη δουλειά μου για να κάνω τον γύρο του κόσμου. Ταξίδεψα σε πέντε ηπείρους και κάπως έτσι ξεκίνησε η απόσχισή μου από μια «παραδοσιακή» ζωή. Όταν επέστρεψα από το ταξίδι μου είχα πια αλλάξει. Δεν γύρισα ποτέ πίσω στην προηγούμενή μου δουλειά. Σε μία παρουσίαση που έκανα για την εμπειρία μου από τα ταξίδια μου, το ελληνικό γραφείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έδειξε ενδιαφέρον για το βιογραφικό μου. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, αυτό το πείραμα για να δούμε αν θα δουλέψει. Τελικά από το 2013 εργάζομαι στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.
»Αυτό που συνειδητοποίησα μέσα από το μακρύ ταξίδι που έκανα είναι ότι τελικά όλοι μας είμαστε πολύ πιο κοντά από πλευράς ανθρώπινης φύσης, φόβων, αισθημάτων, ευαισθησιών από ό,τι πιστεύουμε ότι είμαστε. Θεωρούμε ότι είμαστε πάρα πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο και λόγω των γνωστών στερεοτυπικών απόψεων ότι διαφέρουμε πάρα πολύ. Επικρίνουμε πάρα πολύ εύκολα το διαφορετικό. Και νομίζω ότι οι περισσότερες κρίσεις έχουν τις ρίζες τους σε αυτό ακριβώς το πράγμα. Πολύ εύκολα ο Έλληνας γίνεται Άραβας, ο Άραβας γίνεται Ινδός και ο Ινδός γίνεται Αυστραλός.
»Μία από τις εμπειρίες που με άλλαξε σαν άνθρωπο ήταν η αποστολή μου στη θάλασσα, ως διασώστης. Αυτές οι στιγμές σε φέρνουν τόσο μα τόσο κοντά στην προσωπική συμφορά της γυναίκας που έχεις απέναντί σου, ή του παιδιού που δεν ξέρεις καν πώς να το προσεγγίσεις. Νομίζω ότι στη θάλασσα, τη στιγμή που βρίσκεσαι στο μέσο του πουθενά και υπάρχουν δύο λέμβοι λαστιχένιες, η μία η δική σου και η άλλη η δική τους, εκεί που απλώνεις το χέρι, είναι σαν να γίνεται ένα απίστευτο ηλεκτρικό κλικ που σπάνε όλα και καταλαβαίνεις πόσο διαφορετική ήταν η δική σου τύχη από την τύχη ενός άλλου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που δεν θα ήταν εκεί εάν δεν τον είχαν σπρώξει μια σειρά από γεγονότα, για τα οποία υπεύθυνοι είναι κάποιοι άλλοι. Εκείνη τη στιγμή, παρά το ότι δεν είμαι γιατρός, αντιλαμβάνομαι την απίστευτη δυνατότητα που έχουμε να σώσουμε ή να μην σώσουμε μια ζωή.
»Η απόφασή μου να αλλάξω την πορεία μου ήρθε μετά από μια διαδικασία ωρίμανσης πραγμάτων, καταστάσεων και εμπειριών. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν μια απόφαση θάρρους. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί μου δόθηκαν αυτές οι ευκαιρίες. Είχα την τύχη να μπορέσω να σπουδάσω, να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που μου μίλησαν για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και στο τέλος είχα την καλή τύχη να προσληφθώ και να εργαστώ σε αυτή την οργάνωση. Έχει σημασία ο καθένας μας να ψάχνεται μέχρι να βρει αυτό που τον εκφράζει. Το μέλλον είναι ακόμα πιο δύσκολο να προβλεφθεί. Θεωρώ, όμως, ότι είναι πια ευθύνη μας να δρούμε και να φωνάζουμε. Τελικά αυτή η ενεργή πολιτότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τον καθένα έχει νόημα για τις κρίσεις και εντός συνόρων και εκτός. Μόνο έτσι αλλάζουν καταστάσεις και εγκληματικές ενέργειες».
Πηγή: ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
