Αμέτρητες φορές συλλάβισα αυτή τη λέξη…
Αν μπορούσα θα υποκλινόμουν εκείνη την ίδια τη στιγμή…
Θα χειροκροτουσα,ίσως
Μα κάθε φορά, σαν να'ναι η πρώτη φορά, με παρασύρει η ίδια συγκίνηση…
Στην αρχή είστε μια κουκίδα στον ορίζοντα… Τόσο μικρή, μα με τόσες ψυχές…
Τα κυάλια εστιασμένα πάνω σας,
Στη συνέχεια, ερχόμαστε κοντά σας, με αγωνία τόσο μεγάλη σαν τη δική σας…
Να είστε καλά…να προχωράτε..να μη χρειαστεί να επέμβουμε…
Κάθε φορά… Εστιάζω σε έναν… Σε κάποιον… Χαμογελάω, κρατάω το βλέμμα μου εκεί παίρνω κι εγώ δύναμη από εκείνον…
Προχωράμε… Σας μιλάμε.. Με τα ελάχιστα αραβικά μας, μα με τη διεθνή γλώσσα της αγάπης, της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού
Μένουμε δίπλα σας… Να πάνε όλα καλά, να μη μπουν άλλα νερά, να μην κλαίτε, να μην χάνετε την ελπίδα…
Η Λέσβος φαίνεται πια καθαρά..
Κοντεύουμε..
Συνεχίζω να σε κοιτάω…
Ήρωες
Σκέφτομαι…
Αν ήμουν εγώ στη θέση σου…
Ποιο παιδί μου θα κρατούσα πρώτο αγκαλιά;
Σε ποιο θα έδινα υπνωτικό να είναι ήρεμο;
Σε ποιο θα ζήταγα να προσέχει εμάς όλη την ώρα…
Σε όλα, όμως, θα στερούσα πράγματα σημαντικά… Κι αφήνω έξω τα υλικά αγαθά…θα στερούσα το χαμόγελο την ασφάλεια, την ηρεμία…
Κοντεύουμε… Φτάνουμε…
Δε ξεκολλάω το βλέμμα μου…
Κι εσύ σε μένα…
Με εμπιστεύεσαι…
Σου λέω φτάνουμε, χαμογελάς…
Κ όταν φτάνουμε, μπαίνω στο νερό, έρχομαι δίπλα σου… Σε βοηθάω με τα παιδιά σου, με τα σακίδια, σου ζεσταίνω τα γυμνά βρεγμένα πόδια σου..
(…εγώ θα άντεχα; Τα μωρά μου;)
Με αγκαλιάζεις… Σε αγκαλιάζω
Και σου το λέω φωναχτά…
"Εσείς είστε οι ήρωες… Όχι εμείς… Εσείς που κάνετε αυτό το ταξίδι με αυτόν τον τρόπο"
Ήρωες!