Search
Close this search box.

Οι πρώτες φορές

26
3091
 

Είχε ήδη νυχτώσει όταν οι τρεις συναντηθήκαμε στο πάρκο δίπλα στη θάλασσα, από όπου θα ξεκινούσε η βόλτα με τα σκυλιά μας.  Απέφευγα το σημείο αυτό, με το άγαλμα που αντί για χέρια είχε φτερά, καθώς μου θύμιζε το ραντεβού με εκείνον, τον μάταιο έρωτα. Από δίπλα μας πέρασε η Μυρσίνη με το δικό της σκυλί, μας χαιρέτισε κι απομακρύνθηκε. Η Σοφία τσακώθηκε με μία άλλη κυρία που είχε τα σκυλιά της ελεύθερα μέσα στο πάρκο, δίχως λουριά και επιτίθονταν στα δικά μας. Οι φωνές τους θα ακούγονταν μέχρι τον απέναντι δρόμο εάν δεν τις υπερκάλυπταν οι χριστουγεννιάτικες μελωδίες της Φιλαρμονικής, που έκανε πρόβα στο διπλανό νεοκλασικό κτήριο.

Ξάφνου, η Μυρσίνη έτρεξε κοντά μας και ζήτησε βοήθεια. Είπε πως είδε έναν άντρα να βρίσκεται κατάχαμα, ακίνητος σε μια κοντινή πολυκατοικία. Έτρεξα μαζί της. Στην είσοδο της πολυκατοικίας βρισκόταν πεσμένος ένας άντρας δίχως τις αισθήσεις του, με τα μάτια ανοικτά, σε συστολή. Κατακκόκινο αίμα έτρεχε από την μύτη του και γύρω του μια λίμνη αίματος και εμετού… Φρίκη. Την ίδια στιγμή η πόρτα της πολυκατοικίας άνοιξε· μια μεσόκοπη γυναίκα βγήκε έξω και μόλις τον είδε έβαλε τα κλάμματα. «Αδερφέ μου… Δεν μπορεί. Πώς έγινε αυτό; Τώρα μόλις είχαμε ξεκινήσει για το νοσοκομείο, εκείνος βγήκε έξω πρώτος και εγώ θα τον ακολουθούσα… Πώς έγινε αυτό… Δεν μπορεί να έγινε αυτό…».

Καλέσαμε τις Πρώτες Βοήθειες. Ρωτούσαν την ηλικία του άνδρα, εάν έχει τις ασθήσεις του… Πρέπει να ήταν πάνω από 70, αδύνατος, αναίσθητος, το πρόσωπό του είχε χρώμα εκρού και τα μάτια του ορθάνοικτα…

Από το απέναντι Γηροκομείο μια νοσηλεύτρια βρέθηκε στο σημείο, άρχισε να του κάνει καρδιοαναπνευστικη ανάνηψη… Έλεγε πως ο άνθρωπος ήταν ακόμη ζεστός, αλλά δεν είχε σφυγμό… Το ασθενοφόρο ήρθε, το ίδιο και κάποιοι συγγενείς…

Την ανάνηψη συνέχισε ο γιατρός του ΕΚΑΒ. Ο άνθρωπος ήταν ακόμη εκεί χάμω, ακίνητος με τα μάτια ανοικτά, σε συστολή…
Έχεις σκεφτεί γιατί όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, πεθαίνει με τα μάτια ανοικτά;
Η απάντηση της λογικής λέει, ότι νεκρώνουν οι μύες και γίνονται άκαμπτοι. 

Αυτό όμως που σκέφτηκα εγώ, εκείνη την στιγμή, είναι γιατί ο άνθρωπος λαχταρά την ζωή. Θέλει το φως. Και ίσως τότε, εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα που η καρδιά σταματά, να περνούν μπροστά από τα μάτια του σαν φωτογραφικά ενσταντανέ,  όλες οι δυνατές στιγμές της ζωής του, τότε που εκείνη χτύπησε πιο δυνατά:
η πρώτη μέρα στο σχολείο,
το πρώτο φιλί,
η πρώτη μέρα στη δουλειά,
η πρώτη μεγάλη επαγγελματική επιτυχία,
το πρώτο ταξίδι,
η πρώτη μεγάλη ερωτική απογοήτευση,
η πρώτη αγάπη,
η πρώτη απώλεια.
Όλες οι πρώτες φορές…
Όλες οι δυνατές στιγμές…

Ή μήπως περνούν από μπροστά του όλες εκείνες οι εμπειρίες που η καρδιά πόθησε, αλλά δεν πρόλαβε, δεν τόλμησε… Για τελευταία φορά…


Photo credits: Pexels

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση