Ο άνθρωπος και τα σκυλιά.
Για είκοσι χρόνια δούλευα ως dj. Είχα και δικό μου night club. Κάποια στιγμή ''σιχάθηκα’’ αυτήν την ζωή, την πολύ κραιπάλη και… ''πήρα τα βουνά'' που λενε. Μια μέρα επισκέφθηκα για πρώτη φορά την χωματερή της Ιεράπετρας. Είχα την περιέργεια να δω πού πετάνε τα σκουπίδια της πόλης μου. Όταν έφτασα είδα ανθρώπους που μάζευαν ρούχα, έψαχναν στις σακκούλες για τροφή.
Και τότε δίπλα σε έναν άνθρωπο που μάζευε σακκούλες βλέπω ένα σκυλί με το κόκκαλο έξω από το πόδι. Πήγα και τον ρώτησα εάν το σκυλί είναι δικό του. Μου απάντησε πως απλά ήταν ένα χτυπημένο ζώο. Αποφάσισα να το βοηθήσω. Την επόμενη ημέρα ξανα πήγα στην χωματερή, βοήθησα ένα ακόμη σκυλί που ήταν άρρωστο, μετά τάισα άλλα 5-6 που ήταν πιο πάνω. Και κάποια στιγμή με περιμένανε 50 ζώα για να τα φροντίσω. Από την χωματερή πρέπει να έχω μαζέψει μέχρι σήμερα ίσως και 150 σκυλιά.
Η συναντηση με τα σκυλιά της χωματερής της Ιεράπετρας ήταν αυτό μου άλλαξε την ζωή και με έκανε να αφοσιωθώ τελείως στα ζώα. Έτσι έφτιαξα ένα καταφύγιο για να τα φροντίσω. Από την στιγμη που το καταφύγιο ήταν μεγάλο και είχε χώρο, έφερα και μερικά άλλα. Και φαντάσου ως παιδί τα κυνηγούσα τα ζωάκια, τους πετρούσα πέτρες…. Βέβαια όταν είσαι 12-13 χρονών δεν έχεις δημιουργήσει ακόμη προσωπικότητα.
Πριν από 2 χρόνια ζητουσα δανεικά για να βοηθήσω τα ζώα, να τα φροντίσω, να ταίσω… Ό,τι είχα πάρει από το μαγαζί που πούλησα είχε ‘’’φύγει’’. Ερχόμουν με ένα παπάκι στο βουνό που ήταν το καταφύγιο. Έβρεχε και εγω ερχόμουν και ας γινόμουν μούσκεμα από την βροχή. Κάθε μέρα όμως τα σκυλιά είχαν να φάνε. Τότε λέγανε: ‘’ Ο Τάκης είναι το καλύτερο παιδί που το… έφαγε η ευαισθησία του για τα σκυλιά’’. Τώρα επειδή βοηθάει κόσμος από το εξωτερικό τα σκυλιά, λένε πως κάνω μπίζνες, δηλ. πως το κάνω για τα χρήματα. Μα εγω μένω πια στο καταφύγιο σε ένα μικρό κοντέινερ. Ξυπναω το πρωί στις 8:00 και ταίζω μεχρι 24.00 τα μεσανυχτα τα ζώα. Αυτή είναι η ζωή μου. Χαίρομαι όμως γιατί ο κόσμος βοηθά και μπορώ να αγοράζω ό,τι χρειάζεται για τα σκυλιά, τροφές, σπιτάκια … Σήμερα στο καταφύγιο μου φιλοξενώ γύρω στα 170 σκυλιά και έξω από αυτό άλλα 50, δηλ. περίπου 250.
Υπάρχουν ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος αλλά και ιστορίες με λυπημένο τέλος. Η ιστορία του Πεπίνο είναι μια τέτοια. Τον είχαν βρει πεταμένο κάποιοι ξένοι . Τον πήρα στο σπίτι μου αλλά πρόσεξα ότι με δυσκολία έτρωγε και όταν πήγαινα να το ακουμπήσω στο κεφάλι, σκλήριζε σαν κάτι να φοβόταν. Οι κτηνίατροι είπαν όταν έχει μεσα στο κρανίο του νερό που κάθε μέρα το έκανε να αισθάνεται όλο και χειρότερα. Υπηρχαν στιγμές που ούρλιαζε. Όπως και η ιστορία του σκυλάκου που περιφερόταν επι 4 μηνες σε άθλια κατάσταση σε ένα χωριό. Ήταν άρρωστο και με ενημερώσανε όταν ήταν πια κοκκαλιασμένο τελείως. Κάθε μερα πήγαινα και το έψαχνα επί μία ώρα. Όταν πια το βρηκα …ψυχομαχούσε. Το πήρα σπίτι μου και πέθανε στα χέρια μου. Αυτό το σκυλί με έχει συγκλονίσει. Τέσσερις μήνες εκεί να περιφέρεται, να μην δίνει κανείς σημασία και αυτό να αργοπεθαίνει…. Αδιαφορούν οι άνθρωποι λες και δεν έχουν αισθήματα.
Βέβαια υπάρχουν και χαρούμενες ιστορίες, όπως της Λάρα που την βρήκα ημιπαράλυτη από την μέση και κάτω, της Hope που την είχα βρει πριν 1 1/5 χρόνο και έλειπε το μισό της δέρμα. Όμως έβλεπα ότι η Hope όσο την είχα σπίτι μου, ζούσε φυσιλογικά και ας της έλειπε το μισό δέρμα. Έτσι με πολύ προσπάθεια επι ημέρες, το σκυλάκι επανήλθε. Είπαν τότε κάποιοι, πως '' αυτός , κάνει έγκλημα να το κρατά ζωντανό’’. Ας έρθουν όμως τώρα να το δουν, τρέχει, παίζει, είναι υγιέστατο.
Το όνειρο μου είναι μια μέρα να μην υπάρχει κανένα ζώο δεμένο σε βαρέλι, κανένα ζώο που να υποφέρει.
Έχω αφοσιωθεί 100% σε αυτό που κάνω. Αυτή είναι όλη η ζωή μου.
