Φωτογραφίζοντας ηλιοβασιλέματα τον χειμώνα το μόνο που χρειάζομαι είναι ήλιο, φύση, νερό και αισιοδοξία. Περιμένω τα σύννεφα να πάρουν την κατάλληλη θέση, να κρύψουν ή να αποκαλύψουν του ήλιου την λαμπρότητα.
Το ηλιοβασίλεμα διαρκεί παρά ελάχιστα λεπτά, γιατί ο ήλιος δεν είναι η Πηνελόπη να με περιμένει. Όπου ταξιδεύω έχω την κάμερα μαζί μου. Μακάρι να φωτογράφιζα τα όνειρα μου..
Κάνω απόλυτη ησυχία, αφουγκράζομαι το θρόισμα των δέντρων εάν φυσά και κλείνοντας τα μάτια, νοιώθω την ζεστή του αύρα στα βλέφαρά μου.
Η γωνία του χειμερινού ήλιου είναι μαγική γιατί βγάζει χιλιάδες αποχρώσεις στον ορίζοντα και αυτά αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο..
Η φωτομέτρηση πρέπει ”παίζει” συνεχώς, πάντα σημειακή και πάντα στο φωτεινότερο σημείο. Ξεκινώ με -1/3 και βγάζοντας διαδοχικά φτάνω μέχρι -2 stop. Σε αυτές τις υπό- εκθέσεις κρύβεται ομορφιά της ‘’στιγμής’’.
Τελικά 1-2 φωτογραφίες καταφέρνω να κλέψω από το πέρασμα του, όλο τον χειμώνα τα ηλιοβασιλέματα μου γίνονται έμμονη ιδέα, έρωτας θα έλεγα, έχω ερωτευθεί παράφορα και όλοι ξέρουμε πως οι ερωτευμένοι ηλιοβασιλέματα ψάχνουν και ρομαντικά τοπία για να ‘’σμίξουν’’.
