Κάθε φωτογραφία έχει σκοπό να αποτυπώσει μία μνήμη. Υπάρχουν απίστευτα όμορφες φωτογραφίες που αναδεικνύουν την ομορφιά του ανθρώπου, της φύσης, ή της στιγμής. Οι φωτογραφίες που έχουν βραβευτεί με Pulitzer χαρακτηρίζονται ως ιστορικές, γιατί παρόλο που δεν βασίζονται στην τεχνική αρτιότητα της λήψης, αποτυπώνουν συναρπαστικές ανθρώπινες ιστορίες.
Υψώνοντας την σημαία στο όρος Iwo Jima. Μία φωτογραφία από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο που λήφθηκε από τον Joseph Rosentha στις 23 Φεβρουαρίου 1945. Πεζοναύτες σηκώνουν την αμερικάνικη σημαία στο Iwo Jima. Οι Αμερικάνοι κατέλαβαν το νησί πέντε μέρες πριν, ύστερα από σκληρή μάχη με τους Ιάπωνες. Η σημαία ήταν σε σιδερένιο κοντάρι και οι πεζοναύτες χρειάστηκαν μεγάλη προσπάθεια για να την στηρίξουν στο βουνό Suribachi. “Μόλις αντιλήφθηκα την κίνηση αυτή σκαρφάλωσα στο εσωτερικό μέρος του κρατήρα του ηφαιστείου για να έχω όλους τους πρωταγωνιστές μέσα στο κάδρο μου. Χρησιμοποίησα δύο μεγάλες πέτρες και ένα σακίδιο ενός Ιάπωνα στρατιώτη για να κερδίσω ύψος για την λήψη μου. Ο Rosenthal έστειλε την φωτογραφία του στο The Associated Press η οποία δημοσιεύτηκε αμέσως. Κάτω από κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να κερδίσει το βραβείο Pulitzer το 1946. Ο F.A. Resch που έστειλε την φωτογραφία στην επιτροπή είπε προς την επιτροπή: “ Πιστεύουμε ότι το υλικό είναι τόσο εξαιρετικό που αξίζει να εξεταστεί αναλόγως.” Οι έξι πεζοναύτες της φωτογραφίας σκοτώθηκαν λίγο μετά την λήψη της φωτογραφίας. Είναι η μόνη φωτογραφία της συλλογής που δεν κέρδισε το βραβείο.
Η αποχώρηση του Babe Ruth’s. Η πρώτη αθλητική φωτογραφία που κέρδισε το βραβείο Pulitzer και απεικονίζει το τελευταίο αγώνα του George Herman Erhardt’s, AKA Babe Ruth’s, πριν αποχωρήσει οριστικά. Ο φωτογράφος Nathaniel “Nat” Fein, επέλεξε μια διαφορετική οπτική γωνία για την φωτογραφία του. Πήγε πίσω από τον Ruth όχι μόνο για να πετύχει φυσικό φωτισμό αλλά για να αποθανατίσει την φανέλα με το νούμερο 3, που δεν θα ξαναφορούσε ποτέ άλλος παίχτης των Yankees. Με αυτό τον τρόπο αποτύπωσε τόσο τους άλλους φωτογράφους που αποθανάτιζαν την μοναδική στιγμή όσο και το πλήθος που ζητωκραύγαζε. Ο Ruth απεβίωσε δύο μήνες μετά.
Τραγωδία στην παραλία. Η φωτογραφία του Gaunt Βραβεύτηκε με Pulitzer απεικονίζοντας τα συναισθήματα δύο γονιών μόλις συνειδητοποιούν τον χαμό του 18μηνου παιδιού τους. Ο Gaunt αντιλήφθηκε κάποια αναστάτωση στην παράλιά και άρπαξε την κάμερά του. Το ζεύγος Mc Donalds μόλις αντιλήφθηκε ότι ο μικρός τους γιός ξέφυγε από την προσοχή τους και πήγε να παίξει με την θάλασσα που τον έπνιξε. Ο Gaunt πήρε τέσσερις φωτογραφίες εκείνη την ημέρα και η επιτροπή τις είχε κατατάξει στις 5 καλύτερες. Αργότερα όμως όμως άλλαξε την απόφασή της και του έδωσε το βραβείο.
Η διάσωση. Η Virginia Schau είναι o δεύτερος ερασιτέχνης φωτογράφος και η πρώτη γυναίκα που δέχεται αυτό το βραβείο. Το Μάιο του 1953 καθώς ταξίδευε με τους γονείς της είδε ένα ατύχημα στην γέφυρα του Pit River επάνω από την λίμνη Shasta. Ένα φορτηγό είχε πρόσκρουση στην γέφυρα και οδηγός και συνοδηγός περισυλλέχτηκε από κάποιους περαστικούς οδηγούς μεταξύ των οποίων και ο σύζυγος της Schau, Walter. Λίγα λεπτά μετά την διάσωση το τυλίχτηκε στις φωτιές και έπεσε μέσα στην λίμνη. Η Schau χρησιμοποίησε μία Kondak κάμερα με φιλμ. Είχε διαθέσιμες μόνο δύο λήψεις. Έδωσε την φωτογραφία σε έναν φωτογραφικό διαγωνισμός του περιοδικού Sacramento Bee και κέρδισε στο εβδομαδιαίο φωτογραφικό διαγωνισμό $10. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο Akron Beacon Journal του Οχάιο και έπειτα συλλέχθηκε από το The Associated Press. Στην επίσημη ανακοίνωση για το βραβείο, καταγράφηκε ως Mrs. Walter M. Schau.
Η συνάντηση. Ο φωτογράφος Paul Vathis αποτύπωσε την ένταση αλλά και την συναδελφικότητα της στιγμής όταν ο πρώην Πρόεδρος Dwight D. Eisenhower και ο νυν Πρόεδρο John F. Kennedy συναντήθηκαν στο Camp David το 1961. Ο Vathis εργάζονταν στο The Associated Press και πήρε την φωτογραφία από πίσω όταν οι δύο άντρες συζητούσαν την αποτυχία του Bay of Pigs. Ο Kennedy προσκάλεσε τον Eisenhower, διότι η επιχείρηση εισβολής στην Κούβα είχε σχεδιαστή επί την προεδρία του δεύτερου. Οι δύο πρόεδροι στάθηκαν για φωτογράφηση, η συγκεκριμένη φωτογραφία όμως τραβήχτηκε μετά το “no more photos” ανάμεσα από τα πόδια του ενός άντρα της μυστικής υπηρεσίας.
Το φιλί της ζωής. Το 1968 το βραβείο Pulitzer φωτογραφίας χωρίστηκε σε δύο κατηγορίες. Την δημοσιογραφική και την φωτογραφία με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ο φωτογράφος Rocco Morabito βραβεύτηκε στην δημοσιογραφική φωτογραφία με το “Φιλί της ζωής” Ο Morabito οδηγούσε προς το Jacksonville, όταν είδε επάνω σε έναν στύλο ηλεκτρισμού να κρέμεται ανάποδα ένας εργάτης. Ονομάζονταν Randall Champion και είχε χτυπηθεί από 4.160 Volt και κρέμονταν αναίσθητος. Ο Morabito, φωτογράφος για την τοπική εφημερίδα, τράβηξε μία γρήγορη φωτογραφία και ειδοποίησε το ασθενοφόρο. Την στιγμή εκείνη ένα άλλος εργάτης, ο J.D. Thompson, είχε σκαρφαλώσει στον στύλο και έδινε στον συνάδελφό του το “φιλί της ζωής” στην προσπάθειά σου να τον συνεφέρει. Αφού κάλεσε το ασθενοφόρο συνέχισε να παίρνει φωτογραφίες ώσπου άκουσε την φωνή του Thompson να λέει. “Αναπνέει”.
Ο φοιτητής με το τουφέκι. Τον Απρίλη του 1969 μία ομάδα φοιτητών κατέλαβαν το Willard Straight Hall του Πανεπιστημίου Cornell. Ως μέλης της Αφρο-αμερικάνικης κοινότητας, ξεσηκώθηκαν ενάντια στην προκατάληψη και την ανισότητα κατά των μαύρων φοιτητών. Όταν ο φωτογράφος, Steve Starr, έφτασε είδε έναν σπουδαστή με ένα τουφέκι μέσα στο κτίριο. Για τις επόμενες 34 ώρες ο Starr προσπάθησε να κρατήσει την ιστορία στην επικαιρότητα, ενώ οι δημόσιες σχέσεις του πανεπιστημίου προσπάθησαν να κρατήσουν τα media μακριά από την ιστορία. Όταν μετά από 34 ώρες οι οπλισμένοι φοιτητές εγκατέλειψαν την αίθουσα η Starr τράβηξε την βραβευμένη φωτογραφία. Οι διαδηλωτές ήταν ειρηνικοί καθ’όλη την διάρκεια της αναστάτωσης, ωστόσο οι κριτές βράβευσαν την φωτογραφία ως την αποτύπωση ενός γεγονότος που αναστάτωσε το πανεπιστήμιο.
Η επανάσταση στην Ροδεσία. Όταν ο φωτογράφος J. Ross Baughman, κάλυψε τον πόλεμο στην Ροδεσία το 1977 για το Associated Press, πήρε μία σειρά από αμφιλεγόμενες φωτογραφίες κερδίζοντας το βραβείο δημοσιογραφικής φωτογραφίας τον επόμενο χρόνο. Ο Baughman συνόδευσε τις δυνάμεις που ανέπτυξε η κυβέρνηση της Ροδεσίας (τώρα Ζιμπάμπουε), το 1977, για να καταστείλει τις επαναστατικές , αντί-κυβερνητικές κινητοποιήσεις. Ο Baughman είπε ότι «εξανάγκασαν όλους τους ανθρώπους του χωριού να συνταχθούν σε μία γραμμή με τα κεφάλια στο έδαφος για 45 λεπτά.» Επίσης εφάρμοσαν βία και έκαναν εκτελέσεις για να αναγκάσουν του ανθρώπους να προδώσουν τους επαναστάτες, συχνά χωρίς αποτέλεσμα. Η κυβέρνησης της Ροδεσίας κατάσχεσε αρκετά από τα φιλμ του Baughman, ωστόσο κατάφερε να σώσει τρία. Ύστερα από την δημοσίευση των φωτογραφιών, αμφισβητήθηκε ο ρόλος του στην υπόθεση καθώς και η αυθεντικότητα των φωτογραφιών. Ο Baughman υποστήριξε τις φωτογραφίες τους και οι κριτές τις περιέγραψαν ως ένα μέρος του άθλιου πολέμου και των δεινών που υπέστησαν οι μαύροι φυλακισμένοι από τον Ροδεσιανό στρατό. Ο Baughman ήταν 23 ετών όταν κέρδισε το βραβείο, και έγινε ο νεότερος φωτογράφος που έλαβε την διάκριση.
Ο τουφεκισμός στο Ιράν. Η μόνη φωτογραφία που βραβεύτηκε ανώνυμα. «Ο τουφεκισμός στο Ιράν» δείχνει 11 κούρδους άνδρες που εκτελούνται στον αεροδιάδρομο στο Sanandaj στο Κουρδιστάν. Ύστερα από γρήγορη δίκη, κρίθηκαν αντεπαναστάτες και εκτελέστηκαν από τους υποστηρικτές του Ayatollah Khomeini, ο οποίος ανέτρεψε τον Shah το 1979, και εγκαθίδρυσε θεοκρατία όταν ανέλαβε την εξουσία. Το αυστηρά αντι-δυτικό καθεστώς απαγόρευε σε διεθνής δημοσιογράφους να κατοικούν στο Ιράν. Όταν δημοσιεύτηκε η φωτογραφία στην ιρανική εφημερίδα Ettela’at, έγινε επώνυμα για να προστατευτεί ο φωτογράφος. Παρόλες τις πιέσεις της κυβέρνησης να αποκαλυφθεί το όνομα του φωτογράφου, ακόμη και όταν αυτή διανεμήθηκε από το United Press International, το όνομα του φωτογράφου προστατεύτηκε. Οι κριτικοί του Pulitzer την αποκάλεσαν την πιο σημαντική φωτογραφία του 1979. Χαρακτηρίστηκε έτσι όχι μόνο για την αξία καταγραφής του περιστατικού αλλά και για την δύναμη με την οποία διαμόρφωνε τα συναισθήματα του αναγνώστη για την αδιάσειστη διεθνή κρίση. Το 2006 αποκαλύφθηκε το όνομα του φωτογράφου, Jahangir Razmi, που εργάζονταν στην Ettela’at το 1979. Ανακαλύφθηκε από τον Josh Prage της Wall Street Journal. Ο Razmi κρατούσε όλα να στοιχεία εμπλοκής του στην φωτογράφιση στο σπίτι του από φόβο αντιποίνων. Όταν ο Razmi αποκαλύφθηκε, το Pulitzer διοργάνωσε μία τελετή προς τιμή του. Όταν παρέλαβε το βραβείο του, συνάντησε την αδερφή ενός από τους άνδρες που εκτελέστηκαν. Γεμάτη συγκίνηση από αυτή την συνάντηση είπε: « Δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Ήταν το τελευταίο άτομο που είδε τον αδερφό μου.»
