Search
Close this search box.

Όλα καλά;

8
1168


Έκλεισα την πόρτα βιαστικά και είπα στον οδηγό να κατευθυνθεί προς αεροδρόμιο με ανάμεικτα συναισθήματα. Ήλπιζα πως  θα προλάβαινα το αεροπλάνο όπως και τη συνέντευξη σε ένα νέο όμιλο. Οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου με ταχύτητα φωτός, σχεδόν την ίδια που μου ανακοίνωσαν ότι μετά από είκοσι χρόνια συνεργασίας με την επιχείρηση έπρεπε να αντικατασταθώ με κάποιον νεότερο ενώ σχεδόν ταυτόχρονα ο Στέφανος έχασε και τη δική του δουλειά. Δεν θα έλεγες ότι τα πράγματα πήγαιναν και πολύ καλά…

– Αεροδρόμιο, και αν μπορείτε, λίγο γρήγορα, παρακαλώ είπα βιαστικά στον οδηγό.
– Κοπελιά, τι είπες; Δεν σε άκουσα, είναι και η ηλικία μου βλέπεις…, μου απάντησε.
– Αεροδρόμιο, ξανά είπα, και γέλασα σχεδόν καθώς τον κοίταζα πιο προσεκτικά. Ήταν γύρω στα 55 +,  όχι και τόσο μεγάλος όσο έλεγε. Υπερβολές, πρόσθεσα.
– Υπερβολές; Σίγουρα έχεις τα μισά μου χρόνια. Έχω μια κόρη 30 χρονών και δύο εγγόνια!
– Να σας ζήσουν, του είπα. Να είναι γερά, αυτό έχει σημασία.
– Να’σαι καλά. Δείχνω μικρός αλλά δεν είμαι. Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν. «Πότε θα μεγαλώσεις;» μου λένε κάθε φορά που βλέπουν πως δεν έχει δουλειά αλλά εγώ περιμένω ήρεμος και χαμογελαστός στη ρεμίζα.
– Και πολύ καλά κάνετε, του απάντησα. Βέβαια αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο στις μέρες μας, μερικές φορές…
– Ξέρεις κάτι;, μου απάντησε πριν προλάβω να κόψω τη συζήτηση που είχε αρχίσει να με κουράζει κι είχα τόσα να σκεφτώ… Τα έχω όλα! Έχω την Υγεία μου, μια δουλειά να ζω και οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά. Μία μέρα που είπα πως δεν είμαι καλά, το πλήρωσα ακριβά. Όπως καθόμουν στο ταξί μπαίνει μέσα μια πιτσιρίκα και πιάσαμε τη κουβέντα.
– Τι έχεις βρε γέρο; Δεν φαίνεσαι να έχεις κέφια. 
– Δεν είμαι καλά.. Δεν έχει και δουλειά… γύρισα και της είπα.
– Το ξέρεις πως λες βλακείες, βρε γέρο;
– Σάστισα για μια στιγμή, με το τρόπο που μου μίλησε αυτή η μικρή άγνωστη.
– Γιατί βρε κορίτσι, το λες αυτό; Μου το εξηγείς λίγο γιατί δεν κατάλαβα…;
– Θα σε πάρω μια βόλτα από την Ογκολογική κλινική Παίδων, γέρο, για να δεις… Και μετά πες μου πως δεν είσαι καλά.
Γύρισα και την κοίταξα. Είχε καλύψει το κεφάλι της και έδειχνε χλωμή όμως τα μάτια της έλαμπαν ζωή. Το βούλωσα και από τότε δε είπα ποτέ ξανά πως δεν είμαι καλά, ό,τι και να συνέβαινε. Έχασα τη μάνα μου και με τη κόρη μου αντιμετωπίσαμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας αλλά όλα πέρασαν… 

– Έχετε δίκιο, ψέλλισα, καθώς έκλεισε τη διήγηση και σχεδόν πικρά σκέφτηκα ότι πριν λίγους μήνες κι εμείς είχαμε χάσει τον μικρό Άγγελο από καρκίνο στον εγκέφαλο… Αύριο ήταν το εξάμηνο μνημόσυνο. Το είχα σχεδόν ξεχάσει. Και το μνημόσυνο και τον αγώνα του. Και όσα μας δίδαξε η ζωή μέσα από αυτή τη θλιβερή ιστορία. 

Μου ήρθε να κλάψω. Πόσο αχάριστοι είμαστε. Τα έχουμε όλα και μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά σε αυτό το σύντομο πέρασμά από τη ζωή αλλά μας καταβάλλουν οι δυσκολίες για πράγματα που στην ουσία είναι τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα αλλά εμείς τους δίνουμε αξία.

Το ταξί σταμάτησε έξω από την είσοδο του αεροδρομίου και ενώ η μηχανή ήταν ακόμη ζεστή ο οδηγός γύρισε και μου είπε:
– Κοπελιά φτάσαμε. Και συγγνώμη αν σε κούρασα λιγάκι…
– Να στε καλά. Και ευχαριστώ. Άνοιξα τη πόρτα και έφυγα…
 

Φωτογραφία : Pexels
 

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση