Συλλέξαμε μερικά ενφιαφέροντα πράγματα για την Τζάζ, που αποδεικνύουν γιατί είναι τόσο μοναδική!
Πηγές: allaboutjazz / jazzinamerica / apassion4jazz / mensxp / encyclopedia
Αν και η τζαζ και τα κλασικά μπλουζ είναι πραγματικά πρώιμες καινοτομίες μαύρης μουσικής του εικοστού αιώνα, ορισμένα χαρακτηριστικά που απαντώνται στην τζαζ έχουν τις ρίζες τους σε πολύ παλιότερες μουσικές παραδόσεις. Κλήση και ανταπόκριση, αυτοσχεδιασμός, οικειοποίηση και επανάσταση στοιχείων από τη δυτική μουσική τέχνης: η μαύρη μουσική στον εικοστό αιώνα ποτέ δεν είχε μονοπώλιο σε αυτές τις μουσικές πρακτικές.
Ίσως η διαφορά μεταξύ μαύρου ύφους 'downtown' και 'uptown' άρχισε ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής. Από τη μία πλευρά υπήρχαν οι φλογεροί φωτοστέφανοι και «σπερτσιάλες» που βρέθηκαν στα χωράφια καπνού, τις βαμβακοκαλλιέργειες και τα ελαιόδεντρα που έτειναν από τη Βιρτζίνια στο Τέξας. Αυτές οι περιπτώσεις παραγωγής μαύρης μουσικής δημιουργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από και για μια μαύρη κοινότητα σκλάβων που κατανόησε τη σημασία της μουσικής με τρόπους που οι λευκοί δεν μπορούσαν ποτέ. Οι μελετητές έχουν σημειώσει συχνά την κρυμμένη έννοια των χωρικών φατνωμάτων και τη σημασία των τύμπανων για την επικοινωνία μεταξύ των διαφόρων σκλάβων ομάδων. Τα τύμπανα απαγορεύτηκαν ακόμη και στη Βρετανική Καραϊβική. Εν τω μεταξύ, "uptown", υπήρχαν οι σκλάβοι που έπαιζαν για τις λειτουργίες των φυτών.
Παρά το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μαύρων ζούσε στο Νότο, υπήρχαν κάποιες ελεύθερες και γυναίκες στο Βορρά. Πράγματι, είχαν και τους δικούς τους αυτόνομους πολιτιστικούς χώρους, όπως το θέατρο της Αφρικανικής Grove στη Νέα Υόρκη. Αλλά ίσως ένας ακόμη πιο σημαντικός παράγοντας στην εξάπλωση του μαύρου μουσικού στυλ στο Βορρά κατά το πρώτο μισό του δέκατου ένατου αιώνα ήταν η παράσταση περιπλανώμενων μουσικών.
Κάποια μορφή μουσικής που διαμορφώθηκε από τη μαύρη εμπειρία στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε εμφανιστεί τόσο στον Νότο όσο και στον Βορρά από την εποχή του εμφυλίου πολέμου. Ομοίως, η Νέα Ορλεάνη – που ήταν το κέντρο του αμερικανικού εμπορίου σκλάβων – είχε ήδη αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία στην ιστορία της μαύρης μουσικής παραγωγής στην Αμερική.
Η Jazz είναι σίγουρα, η πιο υβριδική μορφή μουσικής στον κόσμο. Σχεδιάζοντας από τον μεγαλύτερο αριθμό επιρροών, συμπεριλαμβανομένων όλων τους αφρικανικούς ρυθμούς, μέχρι την ευρωπαϊκή μουσική δωματίου μέχρι τα σημερινά ποπ στοιχεία! Πηγαίνοντας από αυτά τα τρία πολύ διαφορετικά είδη μόνο, είναι αρκετά προφανές ότι υπάρχει αλήθεια σε αυτό το γεγονός!
Ο αυτοσχεδιασμός επινοεί κάτι στο κίνητρο της στιγμής και ως απάντηση σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Στην τζαζ, όταν οι μουσικοί δίνουν διαφορετική ερμηνεία κάθε φορά που παίζουν την ίδια μελωδία, δηλαδή μια μουσική δεν παίζεται ποτέ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δύο φορές, είτε παίζεται από τους ίδιους μουσικούς είτε από μια εντελώς διαφορετική ομάδα. Ο αυτοσχεδιασμός γίνεται ο δικός του μουσικός διάλογος μεταξύ των μελών του συγκροτήματος χωρίς καμία προκαταρκτική αντίληψη για το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα. Με τη τζαζ, λόγω της αυτοσχεδιαστικής πλευράς, οι μουσικοί επικοινωνούν με το "συναίσθημα της στιγμής", δηλαδή με το συναίσθημα που αισθάνονται, ΕΝΩ εκτελούν (θυμηθείτε, όταν αυτοσχεδιάζουν αποφασίζουν ποιες νότες πρέπει να παίξουν καθώς ανταποκρίνονται στο μουσική της στιγμής και των άλλων μουσικών).
Παρά το συχνά αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα της, η τζαζ ωφελήθηκε από έναν αριθμό ταλαντούχων συνθετών. Ονόματα όπως ο Bix Beiderbecke, ο Louis Armstrong, ο Dizzy Gillespie, ο Charles Mingus (1922-1979), ο Miles Davis, ο Horace Silver, ο Thelonious Monk (1917-1982), ο Sun Ra (1914-1993), ο Wayne Shorter και ο Randy Weston το αυξανόμενο σώμα μουσικής τζαζ, όπως και ο δούκας Ellington και ο συνεργάτης του Billy Strayhorn (1915-1967). Οι Ellington και Strayhorn, και οι δύο πιανίστες, σφυρηλατούσαν μια παραγωγική ένωση, γράφοντας το θεματικό τραγούδι του Ellington, "Take the A 'Train" (1941), καθώς και άλλα γνωστά αγαπημένα που παίζει η ορχήστρα Ellington. Πιο πρόσφατα, άλλοι συνθέτες συνέχισαν την εξέλιξη της τζαζ, συμπεριλαμβανομένων των Jeff Wains και Wynton Marsalis.
Οι μουσικοί τζαζ μπορούν να δημιουργήσουν νέα στοιχεία και διαθέσεις σε οποιοδήποτε τραγούδι. Για παράδειγμα, ένα γρήγορο (γρήγορο) τραγούδι μπορεί να αναπαραχθεί ως μπαλάντα (αργό τραγούδι) και αντίστροφα. Οι μουσικοί της τζαζ έχουν το δικό τους μοναδικό τρόπο να παίζουν τα όργανα τους.
Αυτό δεν μπορεί να καταγραφεί σε τίποτα από πραγματική φήμη, αλλά οι περισσότεροι μουσικοί τζαζ θα συμφωνούν ότι η Λουιζιάνα έχει τον μεγαλύτερο όγκο τζαζ μουσικών και οργάνων στον κόσμο. Αυτό το καθιστά εξίσου διάσημο για την ανησυχία του για την τζαζ, όπως είναι για τους αστακούς, το γκουμπού και την στραβή πολιτική!
Καθώς η τζαζ έγινε πιο εσωστρεφής, έγινε πιο περίπλοκη από ό, τι δημοφιλής. Παρόλο που συνέχισε να επηρεάζει τις μορφές νεότερης μουσικής, όπως το rock and roll, το ακροατήριό της συρρικνώθηκε σε όσους μπορούσαν να εκτιμήσουν τις δυσκολίες του και η τζαζ δεν έπαιζε πλέον άμεσο ρόλο στην εξέλιξη της ποπ μουσικής.
Το σαξόφωνο είναι αρκετά εύκολο, ένα από τα πιο διακριτά όργανα της τζαζ, αλλά ποτέ δεν βρήκε θέση στο είδος μέχρι το 1920. Προηγουμένως ως βελγικό όργανο που επιφυλάχθηκε για αίθουσες και ορχηστρικές παραστάσεις, ήταν οι 6 Brown Brothers της Αμερικής που το έφεραν στο προσκήνιο στην τζαζ ως αστέρες της καταγραφής και από τότε, με κίνδυνο να ακούγεται τετριμμένο, δεν υπάρχει καμία επιστροφή!
@Patrick BAUDUIN
Η τζαζ του τελευταίου εικοστού αιώνα συνέχισε να αναπτύσσει διάφορα ελεύθερη τζαζ, τζαζ-ροκ,soul jazz, jazz-rock fusion η οποία αντιπροσώπευε τις προσπάθειες να ανακτήσει την τζαζ ως μια μαύρη μουσική παράδοση, παρόλο που η τζαζ συνέχισε να αποτελεί ολοκληρωμένη προσπάθεια.
Η τζαζ είναι μια περίπλοκη μορφή μουσικής, οπότε συχνά δεν έχει "άμεση έκκληση" όπως άλλες πιο οικείες μορφές μουσικής, όπως ποπ, ροκ, ραπ και hip-hop. Μια μουσική τζαζ χρειάζεται μερικές φορές πολλές ακροάσεις για να αρχίσει κανείς να την απολαμβάνει.
Nat Adderley – "Δεν άκουσα ποτέ έναν μουσικό της τζαζ που αποσύρθηκε, αγαπάς τι κάνεις, έτσι τι να κάνεις … παίζεις για τους τοίχους;
Louis Armstrong – Αν δεν εξασκηθώ για μια μέρα, το ξέρω … για δύο ημέρες, οι κριτικοί το ξέρουν … τρεις μέρες, το κοινό το ξέρει".
