Μια φορά γεννήθηκε ένας άνθρωπος που ήταν πολύ περίεργος.
Η πιο μεγάλη περιέργειά του ήταν να γνωρίσει τον εαυτό του.
Για να το πετύχει αυτό προσπάθησε από πολύ νωρίς
να έχει όσες περισσότερες εμπειρίες μπορούσε.
Σπούδασε,
αγόρασε ακριβά αντικείμενα,
συνάντησε πολλούς ανθρώπους,
γνώρισε την αγάπη και τον έρωτα,
ταξίδεψε
…
Αλλά ακόμη και ύστερα από πολύ προσπάθεια,
δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του,
και να τον ορίσει.
Μετά από όλη του την πορεία διαπίστωσε
ότι το μόνο που χρειάζεται για να δεις τον εαυτό σου,
είναι ένας καθρέφτης και φως.
Όταν έχεις το φως αλλά λείπει ο καθρέφτης,
στηρίζεσαι στις περιγραφές των άλλων ανθρώπων,
για να μάθεις ποιος είσαι.
Το πρόβλημα με αυτή την επιλογή είναι πως η μόνη πηγή που έχεις
για τον εαυτό σου,
είναι οι γνώμες των άλλων,
τις οποίες είτε τις εμπιστεύεσαι οπότε τις αποδέχεσαι τυφλά,
είτε όχι, οπότε δεν μπορείς να έχεις καμία εικόνα για τον εαυτό σου.
Όταν έχεις τον καθρέπτη αλλά δεν υπάρχει φως,
τότε και πάλι μπορείς να ζητήσεις την βοήθεια των άλλων ανθρώπων,
για να σε φωτίσουν.
Το πρόβλημα με αυτή την επιλογή,
είναι πως οι άλλοι θα σε φωτίσουν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα,
προσπαθώντας να μην υποσκιαστούν οι ίδιοι,
με αποτέλεσμα ο φωτισμός που σου παρέχουν,
είτε να είναι πολύ κολακευτικός για εσένα,
είτε να σε αδικεί υπερβολικά.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν θα μπορέσεις να έχεις μια πραγματική εικόνα του εαυτού σου.
Τελικά μπορούμε να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό;
Η απάντηση είναι ναι, αλλά η ερώτηση είναι λάθος.
Δεν υπάρχει ένας εαυτός που μας περιμένει να τον δούμε ή να τον ανακαλύψουμε.
Ο εαυτός μας δεν είναι καν ένας, και δεν τον ελέγχουμε καν.
Αυτό που μπορούμε να δούμε και να ορίσουμε ως εαυτό μας,
είναι αυτό που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση,
ανάλογα με το φως και τον καθρέπτη που διαθέτουμε.
Το ίδιο ισχύει και για το πως βλέπουμε τους “εαυτούς” των άλλων,
και για το πως βλέπουν οι άλλοι τον εαυτό μας.
Αυτό που είμαστε ορίζεται
από το φως και τον καθρέπτη.
Φωτογραφία: CHARACTERS
