Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ( 1η Ιουλίου 1899 – 8 Οκτωβρίου 1987) , ήταν διπλωμάτης, πανεπιστημιακός, λογοτέχνης, ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος και πολιτικός. Κορυφαία προσωπικότητα της νεοελληνικής ζωής του 20ου αιώνα, που διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1975 έως το 1980.
Πηγή: " Αφορισμοί και Διαλογισμοί '' Κωνσταντίνου Τσάτσου, 1972
Ποιοί είναι οι άνθρωποι που κάθε πρωί αρχίζουν από την αρχή την ζωή τους, την ξανα ζουν όλη, σαν να μην είχαν ποτέ άλλοτε ζήσει, την ξαναεκτελούν μέσα τους σα μια χωρίς τέρμα μουσική σύνθεση και ξανα δοκιμάζουν όλους τους πόνους της; Ποιοί είναι τόσο άνθρωποι, ώστε να μην αντέχουν να σέρνουν τη ζωή τους μέσα στους άλλους ανθρώπους;
Το μέτρο του πολιτισμού ενός έθνους είναι ανάλογο με το μέτρο καλλιέργειας της γλώσσας του.
Τα περισσότερα λάθη στις σχέσεις μας είναι ότι μόνο όταν τελειώνουν γνωρίζουμε τους ανθρώπους, έτσι όπως θα έπρεπε να τους γνωρίζαμε πριν αρχίσουν.
Η δικτατορία εγκαθιδρύεται με τα όπλα αλλά διατηρείται με την απλή φοβία που η απειλή της χρήσης των εμπνέει. Έτσι περνά ο καιρός και όπλα δεν χρησιμοποιούνται αρκεί η φοβία που κατορθώνεται με λίγους εύστοχους παραδειγματισμούς και άφθονη προπαγάνδα. Και τα μεν όπλα φαίνονται·η φοβία όμως δεν φαίνεται. Και έρχονται τότε οι αφελείς τρίτοι και λεν: Δεν βλέπουμε όπλα, τι φοβάται ο κόσμος;
Κανένα εμπόδιο δεν είναι μεγαλύτερο για να προκόψεις μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων από την κουταμάρα· εκτός βέβαια από την ευφυία την πραγματική.
Τέλεια ευτυχία δεν μπορεί να είναι η προσδοκία. Ευτυχία είναι μόνο το βίωμα του παρόντος, κάποιου ωραίου παροδικού παρόντος και η λήθη όλων των άλλων.
Τούτο είναι το δράμα της εποχής μας: ότι η πρόοδος της δεν βρίσκεται στα χέρια των πνευματικών ανθρώπων αλλά των ειδικών, που δεν μπορεί να είναι πνευματικοί άνθρωποι.
Το μέτρο της ευφυίας σου ορίζει και το μέτρο της μοναξιάς σου.
Από την σκοπιά της Τέχνης μπορείς να θεωρήσεις το σύμπαν. Αυτό που βλέπει η Τέχνη είναι κάτι που δεν μπορεί να δει η επιστήμη, η ηθική και η πολιτική. Με αυτό το διάφορο "κάτι" η Τέχνη καλλιεργεί το νου και εμπνέει την ψυχή· πληρώνει τη συνείδηση του ανθρώπου. …Αυτή είναι η παιδευτική προσφορά της Τέχνης.
Μόνον όταν ξέρεις ότι σε λίγο θα τα στερηθείς, μόνο τότε αισθάνεσαι την άπειρη γοητεία που περικλείνουν τα απλά και καθημερινά της ζωής. Από όσα μπρος περνούμε ασυγκίνητοι όσο ζούμε, ξαφνικά τα ανακαλύπτουμε, όταν γυρίζουμε πίσω για να τους ρίξουμε μια τελευταία ματιά.
Η χαρά μέσα στον σκοτεινόν αυτό κόσμο, είναι ηρωικό κατόρθωμα. Χαρά όμως πραγματική έχουν μόνο εκείνοι που βλέπουν το θάνατο συνεχώς κατάματα και δεν φοβούνται. Γι΄αυτή την χαρά μιλώ. Η άλλη δεν είναι χαρά· είναι επιπολαιότητα.
