Search
Close this search box.

Ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη για την Αγάπη

24
10031

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. 

Πηγή: Κ.Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα σε Εισαγωγή Έλλης Αλεξίου
Από την ενότητα '' Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων (1919)

MEDIA

Video
Sound file

Συλλογές

Σχόλια

Αφήστε μια απάντηση